Πλησιάζουμε στο τέλος των 33ων Ολυμπιακών Αγώνων, των πιο απολαυστικών που έχω καλύψει δημοσιογραφικά και των λιγότερο διαδραστικών για τα ψηφιακά μέσα παρά τις επιτυχίες της ελληνικής αποστολής. Για όλα όμως υπάρχει εξήγηση.
ΠΑΡΙΣΙ – Θανάσης Νικολάου
[email protected]
Το 2016 στο Ρίο, η ελληνική αποστολή προερχόταν από μια κακή (συνολικά) εμφάνιση στους Αγώνες του Λονδίνου το 2012 και ξαφνικά κέρδισε 3,5 χρυσά μετάλλια (υπολογίζω μισό του Σπύρου Γιαννιώτη που για μένα ήταν πρώτος). Το 2021 στο Τόκιο η Ελλάδα ήταν σε locκdown και βρέθηκε με δύο απρόσμενα χρυσά (Μίλτος Τεντόγλου και Στέφανος Ντούσκος) και ένα μετάλλιο σε ομαδικό (υδατοσφαίριση) που όπως και να το κάνουμε έχει άλλη γλύκα. Κοινός παρονομαστής των δύο διοργανώσεων, η αντίθετη ώρα διεξαγωγής τους που έβρισκε την Ελλάδα κοιμισμένη, όπως κοιμισμένη ήταν και η ΕΡΤ που είχε κάνει κάκιστη καλυψη (είπαμε το προηγούμενο καθεστώς στο αθλητικό, δεν γούσταρε τους Ολυμπιακούς λόγω πολιτικής ιδεολογίας) και οι απεσταλμένοι των ψηφιακών μέσων κάναμε πάρτι. Η αξία της φωτογραφίας τεράστια, η ατάκα περιζήτητη και η θεματολογία αστείρευτη.
Το 2024 στο Παρίσι, οι Αγώνες είναι σε ώρα… Ελλάδας. Ξυπνά το πρωί ο Έλληνας και μέχρι το βράδυ βλέπει σε ζωντανή μετάδοση τα πάντα. Η ΕΡΤ ξύπνησε και αυτή και αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το προϊόν. Έστειλε 40+ απεσταλμένους, μέχρι και εξωτερική συνεργασία για τα social media έκανε και προσφέρει σε real time τα πάντα. Μικρή η αξία της φωτογραφίας πλέον, οι ατάκες ανακυκλώνονται και οι απεσταλμένοι τραβούν από τα μαλλιά (συνήθως τα δικά τους) ότι μπορούν για να δώσουν κάτι διαφορετικό. Μία είδηση είχε όλη η διοργάνωση (ντόπινγκ) και δε χρειάζεται να αναφέρω που τη διάβασαν στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό με την αναπαραγωγή της να γίνεται εν ριπή οφθαλμού. (Στο Sportsfeed τη διάβασαν, το αναφέρω γιατί του βλάκα η μάνα είναι πάντα έγκυος)
Γνωρίζοντας όλο το παραπάνω σενάριο μήνες πριν, το Sportsfeed ήταν ο Γιουσούφ Ντικέτς πριν από τον Γιουσούφ Ντικέτς. Τον τύπο που βλέπετε στη φωτογραφία ο οποίος είναι ο απόλυτος αντι-σταρ των Αγώνων. Ο Μόντο Ντουπλάντις τον μιμήθηκε στον πανηγυρισμό του μετά το παγκόσμιο ρεκόρ και ο Ίλον Μασκ τον ψάχνει για να κάνουν παρέα. Ο Ντικέτς ήρθε χαλαρός στους Ολυμπιακούς, με μηδέν εξοπλισμό, σκόπευε με τα δύο μάτια ανοιχτά πήρε το αργυρό μετάλλιο στη σκοποβολή και το πρώτο πράγμα που έκανε μετά τον αγώνα ήταν να ρωτήσει που είναι το καπνιστήριο. «It’s just Olympics» δήλωσε χωρίς δράματα, κλάματα και άλλου είδους υπερβολές.
Έτσι ήρθαμε στο Παρίσι. Χωρίς υπερβολές, πάντα έγκαιροι και έγκυροι με τα κείμενα μας να αναπαράγονται γραπτώς και προφορικώς.
Προσωπικά έχω το προνόμιο να παρακολουθώ τους Αγώνες με live σχολιασμό από τον Γιώργο Καπουτζίδη που έχει πάθει ψύχωση από την πρώτη μέρα με τον πίνακα μεταλλίων. Μου κλέβει ατάκες αλλά θα παραδεχθώ δημόσια ότι σημαντικό μέρος της θεματολογίας προκύπτει από την τρομερή οξυδέρκεια αλλά και γνώση που διαθέτει για τον αθλητισμό και ειδικότερο το στίβο. Και κάνει και το σταυρό του κάθε φορά που ετοιμάζεται κάποιο μέλος της ελληνικής αποστολής να κάνει την προσπάθεια του στον αγωνιστικό χώρο.
Η μέρα ολοκληρώνεται συνήθως στο κέντρο Τύπου όπου ξεμένει σχεδόν πάντα ο Γιάννης Λαμπίρης ο πιο δημοσιογραφικός απεσταλμένος ελληνικού μέσου, γράφοντας 15.000 λέξεις την ημέρα. Μπασκετικός ο Γιάννης από τις καλές εποχές, δε γίνεται να μην είναι καλός ρεπόρτερ. Δίπλα του πάντα, ο Κάρολος Σαργολόγος που έχει προλάβει να δει Ολυμπιακούς Αγώνες προ Χριστού και λέει 15.000 ιστορίες την ημέρα και κατά ένα περίεργο τρόπο όλες ενδιαφέρουσες. Έχει και φοβερό αρχείο στατιστικών που ευτυχώς δεν το έχει πάρει ακόμα χαμπάρι το βρετανικό μουσείο.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο φινάλε των Ολυμπιακών Αγώνων που δε χορταίνεις να παρακολουθείς αλλά λίγες εβδομάδες μετά στην Ελλάδα θα ξεχαστούν γιατί δεν υπήρχε αυτή τη φορά η γλυκιά προσμονή του απρόσμενου. Δεν υπήρχε αυθεντικότητα. Επίσης, αυτοί τη φορά οι χορηγοί το παράκαναν με την υπερέκθεση των χορηγούμενων αθλητών και αθλητριών. Γρήγορα θα σταματήσει ο Έλληνας να ασχολείται με τους 33ους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκτός και αν ο Τομ Κρουζ γκρεμοτσακιστεί από την οροφή του Σταν ντε Φρανς.
