Τόκιο hangover

Τέτοια μέρα, μια εβδομάδα πριν το Sportsfeed βρισκόταν στο Τόκιο. Για τελευταία φορά στο άδειο Ολυμπιακό στάδιο. Στο section 112 του πρώτου διαζώματος στη θύρα D. Ετοιμαζόμασταν να αποχαιρετήσουμε τους πιο ιδιαίτερους αλλά και πολύ πετυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μία εβδομάδα αργότερα, έχοντας συνηθίσει και πάλι στην ελληνική πραγματικότητα, η εικόνα για το τι πραγματικά συνέβη στο Τόκιο, είναι πιο ξεκάθαρη.
Αν στους συγκεκριμένους Αγώνες υπήρχαν και θεατές, θα κάναμε λόγο για τους καλύτερους Αγώνες όλων των εποχών. Πρώτη από όλους φαίνεται πως το έχει αντιληφθεί η παγκόσμια ομοσπονδία στίβου που ετοιμάζεται να αναθέσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2025 στο Τόκιο και στο εκπληκτικό για στίβο Ολυμπιακό στάδιο.

Το «ευχαριστώ» στους Ιάπωνες

Όλους τους προηγούμενους μήνες, όποιος ήθελε έγραφε ότι να ‘ναι σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Από την αντίδραση της κοινής γνώμης στην Ιαπωνία που δεν ήθελε τους Αγώνες μέχρι και την άρνηση αθλητών και αθλητριών να αγωνιστούν. Όλα αυτά από τους λεγόμενους keyboard warriors επί το πλείστον αλλά και αυτούς που μισούν (αυτή είναι η σωστή λέξη) τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Λοιπόν, στο Τόκιο υπήρξαν όντως διαμαρτυρίες την ημέρα της τελετής έναρξης και σε αυτήν της λήξης. Στην πρώτη περίπτωση μέτρησα ακριβώς 252 άτομα έξω από το Ολυμπιακό στάδιο (σε μια πόλη 30.000.000) και την τελευταία μέρα, ήταν δεν ήταν 60 οι διαμαρτυρόμενοι. Αυτά περί εξαγριωμένων Γιαπωνέζων που δεν ήθελαν τους Ολυμπιακούς, αλλά σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 9 στους 10 Ιάπωνες τους παρακολούθησαν καταρρίπτοντας κάθε ρεκόρ τηλεθέασης. Ιδίως την ημέρα που αγωνίστηκε ο Ρίο Κιγιούνα (φωτογραφία) στο καράτε-κάτα (χορογραφία) για να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο μνήμη της μητέρας του, τα νούμερα της τηλεθέασης ήταν αστρονομικά.

Όσον αφορά στους αθλητές, όσοι ήμασταν παρόντες στις συνεντεύξεις Τύπου μετά τους τελικούς, η πιο συνηθισμένη φράση που ακούγαμε να λένε ήταν: «Ευχαριστούμε την Ιαπωνία για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων». Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι Ιάπωνες έσωσαν μια ολόκληρη γενιά αθλητών και αθλητριών.

Τα συν της διοργάνωσης

• οι αγώνες στίβου ήταν οι καλύτεροι όλων των εποχών, κυριάρχησαν σε όλο το πρόγραμμα των Αγώνων και μάλιστα για πρώτη φορά από το 2000 χωρίς τον σούπερ – σόου μαν Γιουσέιν Μπολτ (εμφανίστηκε πρώτη φορά το 2004 στην Αθήνα και τελευταία φορά το 2016 στο Ρίο). Οι μερικές εκατοντάδες που έζησαν αυτούς τους αγώνες στίβου ήταν πραγματικά τυχεροί. Ελλείψη θεατών μάλιστα, καθίσαμε και σε ιδιαίτερα προνομιούχες θέσεις.
• είδαμε τη νέα γενιά να αναλαμβάνει τα σκήπτρα του παγκόσμιου αθλητισμού . Αυτούς που τα επόμενα 10 χρόνια θα κυριαρχήσουν και θα γίνουν τα είδωλα στη θέση του Μπολτ, του Φελπς και της Μπάιλς. Το μέλλον του αθλητισμού είναι σε πολύ καλά χέρια (και κυρίως πόδια).
• οργανωτικά οι Ιάπωνες έκαναν… παγκόσμιο ρεκόρ. Πραγματική εγγύηση για το «Job done». Πριν από πολλά χρόνια είχα μια κουβέντα με φίλο «τσοπερά» σχετικά με το ποιες μηχανές είναι οι καλύτερες. «Αν θέλεις να κάνεις… εφέ πάρε μια Harley, μία BMW, μία Indian ή μια Norton. Αν θες να κάνεις ταξίδια χωρίς πρόβλημα και να σου αντέξει η μηχανή χρόνια, πάρε… Ιάπωνα (εννοώντας τον κατασκευαστή)». Στον Τόκιο θυμήθηκα τα λόγια του και κατάλαβα γιατί το δερμάτινο του ήταν Harley Davidson και η μηχανή του Yamaha.

Τα πλην

• Δυσκολεύτηκα να βρω κάτι αρνητικό και ήταν το εξής ένα: Οι Ιάπωνες διατήρησαν το αρχικό οργανωτικό πλάνο, σα να διεξάγονταν οι Αγώνες προ – πανδημίας. Διατήρησαν αχανείς εκτάσεις εντός των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων που προορίζονταν ως χώροι στάθμευσης και υπαίθριων εκδηλώσεων. Το περιττό περπάτημα μέσα στη ζέστη και την υγρασία και η απαγόρευση χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Αυτό ήταν το μόνο αρνητικό, σύμφωνα με τη προσωπική μου άποψη.
• Επίσης δεν μπόρεσα να συνηθίσω τους σεισμούς. Δεκάδες κάθε μέρα από 3 μέχρι 5,5 ρίχτερ αλλά στην Ιαπωνία που όλα τα κτήρια είναι πρότυπα αντισεισμικής κατασκευής, σεισμός θεωρούν πως έχει γίνει μόνο όταν ξεπερνά τα 6 ρίχτερ.

Οι Έλληνες

Η ελληνική ομάδα τα είχε όλα και επειδή προ-Ολυμπιακά λόγω της εκπομπής στην ΕΡΤ τη ζήσαμε και τη μάθαμε πολύ καλά την ομάδα μας, αυτή του 2020 θα είναι για πάντα η αγαπημένη μας. Ιδιαίτερα θα σταθώ στον Μίλτο Τεντόγλου που έδωσε σόου εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, στον Λευτέρη Πετρούνια που είναι τεράστια αθλητική προσωπικότητα, στον Θόδωρο Ιακωβίδη και την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη που είναι τα καθαρά πρότυπα για την ελληνική κοινωνία και την Κατερίνα Στεφανίδη (από το 2015 μέχρι το 2018 συντηρούσε το Sportsfeed με τις επιτυχίες της) που μέχρι και την τελευταία στιγμή ήμουν σίγουρος ότι θα πάρει μετάλλιο. Και τελικά το πήρε, άσχετα αν ανέβηκε στο βάθρο ή όχι.

Το Sportsfeed

Πέντε χρόνια πριν στο Ρίο, το Sportsfeed έδωσε το παρών για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες (έχοντας δημιουγηθεί το 2015…). Τότε η αποστολή ήταν ένας δημοσιογράφος (ο υπογράφων) και ένας φωτογράφος. Πέντε χρόνια αργότερα, στο Τόκιο το Sportsfeed βρέθηκε με τρεις δημοσιογράφους και τρεις φωτογράφους για να καλύψει τους Ολυμπιακούς ως το μοναδικό ελληνικό μέσο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα των Αγώνων. Ποτέ άλλοτε δεν έχει γίνει αντίστοιχη αποστολή από ελληνικό ΜΜΕ. Ποτέ άλλοτε ελληνικό μέσο δεν προσέφερε τέτοια κάλυψη με:

• LIVE την εξέλιξη των Αγώνων
• 522 πρωτογενή άρθρα
• 1.850 φωτογραφίες
• 34 βίντεο

…και τρομερά ρεκόρ

1.250.211 μοναδικοί αναγνώστες
6.338.421 αναγνώσεις
2.000.000+ views των βίντεο
1.844.000 η διαδραστικότητα στα social media

το διάστημα από 20 Ιουλίου μέχρι 10 Αυγούστου που βρεθήκαμε στο Τόκιο

Όταν δέχεσαι συγχαρητήρια από (ελληνικές) αθλητικές ομοσπονδίες, όταν οι αθλητές και οι αθλήτριες σου λένε ευχαριστώ, συνάδελφοι (ακόμα και ανταγωνιστές) σου βγάζουν το καπέλο και οι σταθεροί αναγνώστες ξεπερνούν το εκατομμύριο τότε καταλαβαίνεις πως οι 3 ώρες ύπνου την ημέρα (η μια στο λεωφορείο), ήταν αρκετές.

Να μην ξεχάσω…

Πολλά συγχαρητήρια στο γραφείο Τύπου της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Για πρώτη φορά υπήρξε τόσο μεγάλη (και πετυχημένη) εξωστρέφεια. Για πρώτη φορά η ΕΟΕ φρόντισε να αναδείξει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Μακάρι να συνεχιστεί η ίδια τακτική και τα social media της ΕΟΕ να γεμίζουν καθημερινά με… αθλητισμό.

ΥΓ1. Ο Παύλος Παπαδόπουλος, ο Θάνος Λεύκος Παναγιώτου και ο Νίκος Μπαντάς, δεν ήταν μαζί μας στο Τόκιο αλλά έκαναν μεγάλο Ολυμπιακό ρεκόρ για την Team Hellas και τους ευχαριστώ πολύ.

ΥΓ2. Εμπιστευτείτε τη νέα γενιά. Μερικές φορές το ταλέντο και ο ενθουσιασμός, υπερκαλύπτουν την εμπειρία. Πάνος Βότσης, Πηνελόπη Γκιώνη και Γιάννης Εμμανουηλίδης στο Τόκιο, Σωτηρία Στασινού και Στεφανία Ντόκου τώρα στο Ναϊρόμπι επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.