Το ελληνικό χάντμπολ έχει βρει εδώ και χρόνια το… μάστορά του, στο πρόσωπο του Γιώργου Μαστορογιάννη. Ο διεθνής πλέι μέικερ αποκαλύπτεται στο Sportsfeed.gr…
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Είναι ο «εγκέφαλος» του Διομήδη Άργους, ο τελευταίος της φουρνιάς του που συνεχίζει στην Εθνική ομάδα και ένας από τους πιο ποιοτικούς παίκτες του πρωταθλήματος. Στα 33 του εξακολουθεί να προβληματίζει τους αντίπαλους προπονητές και οδηγεί την ομάδα του Άργους αήττητη στο πρωτάθλημα, παρά τις αντιξοότητες. Πέρα από τα ταλέντα του μέσα στο γήπεδο, όμως, έχει άποψη και τη λέει πολύ ξεκάθαρα για αυτά που του αρέσουν και κυρίως για αυτά που δεν του αρέσουν. Θα το διαπιστώσετε…
Γιώργο σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι μεγαλώνεις και γίνεσαι καλύτερος. Πώς το εξηγείς αυτό;
«Με ωρίμασαν πάρα πολύ ως παίκτη οι σοβαροί τραυματισμοί μου, έχασα σχεδόν δύο σεζόν λόγω των επεμβάσεων στους χιαστούς. Όταν ήμουν εκτός δράσης πήγαινα στο γήπεδο και παρακολουθούσα τις προπονήσεις και τους αγώνες. Έβλεπα τα λάθη που γίνονταν. Όταν π.χ. στην προπόνηση οι παίκτες έπρεπε να τρέξουν και δεν έτρεχαν, όταν περπατούσαν τη στιγμή που δεν έπρεπε. Συνειδητοποιούσα ότι τα ίδια λάθη έκανα και εγώ. Έτσι δούλεψα και δουλεύω πολύ ώστε να μην τα κάνω αυτά τα λάθη. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι αυτό που προπονείσαι, αυτό παίζεις».
Άλλοι μετά από δύο επεμβάσεις σε χιαστούς και τις αποχές που επιφέρουν, δύσκολα θα επανέρχονταν σε αυτό το επίπεδο.
«Εγώ είχα και μία άλλη μεγάλη αποχή, σχεδόν τεσσάρων ετών στη σχολή αστυφυλάκων στο Διδυμότειχο, όπου ήμασταν εσώκλειστοι και μοιραία άφησα το χάντμπολ. Ωστόσο, αν και έχασα πολλές σεζόν στην Α1 νιώθω πιο έμπειρος από έναν 28 αθλητή που παίζει στην Α1 δέκα συνεχόμενα χρόνια. Εδώ το μυστικό είναι ότι έχω πολύ καλή βάση. Τέτοια βάση θα βρεις στον Καρυπίδη, στον Αλβανό, στον Σανίκη, στον Τσιλιμπάρη, στον Βασιλάκη και σε άλλα παιδιά αυτών των ηλικών. Είμαστε μία φουρνιά που γίναμε καλοί στο να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις. Παίζουν ρόλο οι βάσεις που πήραμε σε μικρή ηλικία. Είναι πάρα πολύ σημαντικό ένα παιδί να κάνει π.χ. διπλές προπονήσεις. Μεγάλο ρόλο έπαιζαν και τα αθλητικά σχολεία, που μας έδιναν αυτή τη δυνατότητα. Είναι σημαντικό, πάντως, ότι το σώμα δεν ξεχνά τη δουλειά που γίνεται στη μικρή ηλικία. Όσο πιο σωστή δουλειά θα γίνει τόσο καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα».
Το γεγονός ότι δεν αγωνίστηκες στο εξωτερικό, όπως άλλοι αθλητές της φουρνιάς σου, δεν σου άφησε απωθημένα;
«Σίγουρα ήταν ένας στόχος, αλλά ως άνθρωπος είμαι συνειδητοποιημένος ρεαλιστής. Ήξερα ότι εγώ είμαι αστυνομικός. Δεν μπορούσα να αφήσω τη δουλειά μου για να φύγω στο εξωτερικό, δεν υπήρχε και η δυνατότητα. Σήμερα ίσως να είναι πιο εύκολο. Γνώριζα ότι θα μπορούσα να σταθώ σε μία ομάδα του εξωτερικού, όπως το κατάφεραν και τα άλλα παιδιά. Δεν το σκέφτομαι, όμως. Διότι η Εθνική ομάδα με κάλυψε σε αυτό το επίπεδο, έπαιξα δυνατούς αγώνες, αντιμετώπισα μεγάλους αντιπάλους. Και ας μπήκα στην Εθνική σχετικά μεγάλος, στους Μεσογειακούς του 2005 και χωρίς συμμετοχές στις μικρότερες Εθνικές».
Συμφωνείς ότι το ελληνικό χάντμπολ βρίσκεται σε πτώση χρόνο με το χρόνο;
«Όποιος πει ότι δεν υπάρχει πτώση εθελοτυφλεί. Η πτώση ξεκίνησε πολύ πριν την οικονομική κρίση, από τη στιγμή που σταμάτησαν να παράγονται παίκτες επιπέδου, οι οποίοι θα μπορούσαν να σταθούν σε ένα πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Δες τώρα ποιοι ξεχωρίζουν. Ο Αλβανός με τρία χειρουργεία, εγώ με δύο χιαστούς, ο Μπακαούκας σε αυτή την ηλικία, ο Πέρρος, ο Τσιλιμπάρης. Αυτό πρέπει να μας ενοχλεί όλους και όποιος δεν ενοχλείται δεν θέλει το καλό του ελληνικού χάντμπολ. Το χάντμπολ μένει στάσιμο. Όταν κάτι μένει στάσιμο, τότε βρωμάει. Που ήταν όλα αυτά τα χρόνια τα παιδιά που θα έβγαζαν τον Αλβανό και τον Σανίκη από την Εθνική; Δεν υπήρχαν οι αντικαταστάτες. Και ας μη μιλάμε μόνο για παίκτες επιπέδου. Εδώ δεν υπάρχουν παίκτες απλώς για να παίζουν. Υπάρχουν ομάδες που δυσκολεύονται να συμπληρώσουν δεκαεξάδες, ειδικά αν προκύψει κάποιος τραυματισμός και παίρνουν παίκτες από τα τμήματα υποδομής».
Πως αντιστρέφεται αυτή η πορεία;
«Δεν έχει νόημα να καθόμαστε και να ψάχνουμε ποιος φταίει. Η αλήθεια είναι ότι μέσα σε όλα όσα κάναμε τα προηγούμενα χρόνια κάποια πράγματα έγιναν λάθος. Να συμβιβαστούμε με αυτό και να διορθώσουμε τα λάθη. Είναι δεδομένο ότι πρέπει να δουλέψει η βάση, οι υποδομές και παράλληλα να κάνουμε όσο γίνεται πιο ελκυστικό το χάντμπολ για τα παιδιά. Κάποιες ομάδες κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση, προβολής και υποστήριξης των ακαδημιών. Το βλέπω σε εμάς στο Άργος, το βλέπω στη ΧΑΝΘ, στο Φοίβο, στο Φίλιππο που μπορεί και μαζεύει πολλά παιδιά, στον ΠΑΟΚ επίσης».
Το ζητούμενο είναι όμως να μένουν αυτά τα παιδιά στο χάντμπολ.
«Τα παιδιά είναι σημαντικό να παίρνουν παραστάσεις. Όταν ήμασταν εμείς μικροί δεν υπήρχε αυτή η εξοικείωση με το ίντερνετ που υπάρχει σήμερα. Η εικόνα μας ήταν μόνο η ανδρική ομάδα του Αρχελάου. Και μάλιστα, ήμασταν υποχρεωμένοι να πάμε να δούμε την ανδρική ομάδα όταν αγωνιζόταν. Πέρα από τις παραστάσεις που πρέπει να προσφέρονται, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίζουν και τα παιδιά τι θέλουν να κάνουν. Εγώ μικρός δεν έβγαινα για καφέ, διότι δεν προλάβαινα. Σχολείο, προπονήσεις και διάβασμα. Όταν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό, θα κάνεις και θυσίες. Αν θέλεις να πετύχει κάτι παραπάνω από τους άλλους, θα πρέπει να δουλέψεις περισσότερο».
Αυτό είναι το μυστικό και στον Διομήδη;
«Ακριβώς. Υπάρχουν σήμερα στην ομάδα τουλάχιστον δέκα άτομα που είναι χαντμπολίστες. Δεν κάνουν κάτι άλλο. Χθες, κυριακάτικα, εγώ ήμουν τρεις ώρες στο γήπεδο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, για να κάνουμε αποθεραπεία, να δούμε βίντεο, να ξεκινήσουμε την προετοιμασία για το επόμενο παιχνίδι. Και ας παίξαμε το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη τον αγώνα με τον Φοίβο. Επαναλαμβάνω, εδώ είμαστε χαντμπολίστες η δουλειά μας είναι να ασχολούμαστε με το χάντμπολ. Ακόμη και όταν βγαίνουμε για καφέ για το χάντμπολ μιλάμε. Και όποιες ομάδες καταφέρουν να αποτελούνται από χαντμπολίστες, από αθλητές που θα είναι αφοσιωμένοι στο άθλημα, θα είναι και σε υψηλό επίπεδο».
Αυτό για να γίνει πρέπει να υπάρχουν και χρήματα, πέρα από οργάνωση…
«Στον Αρχέλαο καταφέρναμε και το κάναμε χωρίς λεφτά. Και οι μικροί και οι πιο μεγάλοι. Και ερχόταν κάποια στιγμή η ώρα που κάποιοι έφευγαν και έπαιρναν λεφτά. Παίζει ρόλο η νοοτροπία. Εγώ από μικρός είχα προπονητή τον Σωκράτη Σκούφα. Αυτό τον άνθρωπο τον θυμάμαι διαρκώς να είναι στο γήπεδο».
Πρόσφατα αντιμετώπισες στα φιλικά την Εθνική νέων, που το Γενάρη θα διεκδικήσει την πρόκριση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Βλέπεις ταλέντο σε αυτή τη φουρνιά;
«Υπάρχει ταλέντο, υπάρχουν αρκετά παιδιά με ύψος δύο μέτρων και ακόμη πιο πολλά παιδιά που παίρνουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους στην Α1. Είναι σημαντικό να αποφασίσουν αυτά τα παιδιά τι θέλουν να κάνουν, αν μπορούν να συνδυάσουν τον πρωταθλητισμό ενδεχομένως με σπουδές. Και πρέπει να αποφασίσουν τι πέρα από αυτά θα χρειαστεί να θυσιάσουν για να τα καταφέρουν».
Στα τριάντα τρία σου, για πόσο ακόμη πιστεύεις ότι θα σε βλέπουμε σε αυτό το επίπεδο;
«Θα συνεχίσω για όσο θα μπορώ ακόμη να μπαίνω στο γήπεδο και αυτός που με βλέπει να ευχαριστιέται. Δεν θέλω να βλέπουν κάποιον που θα σέρνει τα πόδια του και δεν θα μπορεί. Που ακόμα ο αντίπαλος προπονητής θα λέει “προσέξτε τον αυτόν, είναι καλός παίκτης”. O πρωταθλητισμός έχει αυτές τις απαιτήσεις».
