Στις 11 Σεπτεμβρίου στην στήλη πασαδόρος είχε γραφτεί μια είδηση που την ήξεραν λίγοι, αλλά γνώριζαν πόσο σημαντική ήταν αυτή η απώλεια για την ΕΣΑΠ.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
«Κι επειδή η ΕΣΑΠ πλέον δεν είναι η ίδια με την αποχώρηση του Κώστα Παπαδόπουλου, μήπως κάποιος από τους γίγαντες της ΕΣΑΠ έπρεπε να προτείνει να γίνει μια κίνηση για τον άνθρωπο που επί 15 χρόνια έκανε τα αδύνατα δυνατά για να εξυπηρετήσει τις ομάδες;», ήταν το σχετικό σχόλιο.
Πέρασαν 50 ημέρες από εκείνο το δημοσίευμα, το οποίο προκάλεσε το ενδιαφέρον κάποιων, αλλά όχι αυτών που έπρεπε.
Σ’ αυτές τις 50 ημέρες είχαμε διοικητικά συμβούλια κανονικά και έκτακτα, είχαμε δύο κληρώσεις του πρωταθλήματος, είχαμε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του προέδρου της ΕΣΑΠ όπου σ’ όλα αυτά ευχαρίστησε τους πάντες, αλλά δεν είπε ποτέ «θέλω να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα Παπαδόπουλο, ο οποίος δεν θα είναι πλέον κοντά μας, αλλά ως οργανισμός του οφείλουμε πάρα πολλά».
Κι όσοι απορούν για το ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος να πω γρήγορα ότι τον Κώστα τον γνώρισα στην ΕΣΑΠ όταν ήρθε το 2005 και ήταν ο πρώτος υπάλληλος της Λίγκας. Δεν είχε ιδέα από βόλεϊ, αλλά το αγάπησε και έγινε η κολώνα της ΕΣΑΠ…
Από τα λογιστικά του γραφείου μέχρι τα πιο σύνθετα ζητήματα ήταν αυτός που έτρεχε για όλα και ποτέ δεν θα έλεγε όχι στο να βοηθήσει από το να στηθεί ένα γήπεδο (όταν κάποτε η ΕΣΑΠ έκανε εκδηλώσεις) ή να όλη τη λάντζα στο παρασκήνιο μιας εκδήλωσης.
Ήταν αυτός που πηγαινοερχόταν στα γραφεία της ΕΟΠΕ και έμενε ατελείωτες ώρες τέτοιες ημέρες για να επιβεβαιώσει ότι πληρώθηκαν τα καρτολίνο, τα τράνσφερ και μπορούν να εκδοθούν τα δελτία των αθλητών για να ξεκινήσει το πρωτάθλημα…
Χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί, χωρίς ποτέ να γκρινιάξει, χωρίς ποτέ να ανεβάσει τον τόνο της φωνής του.
Τελευταία φορά τον είδα στο ΟΑΚΑ όταν παρά τους κινδύνους πέρασε για να δει κάποιον από τους ημιτελικούς κι εκεί μου είπε για το αντίο του στην ΕΣΑΠ…
Κι όμως κανείς απ’ όλους αυτούς που τον έπαιρναν καθημερινά 10 τηλέφωνα για να ρωτήσουν επίμονα αν τακτοποίησε τις δικές τους αμέλειες, δεν σκέφτηκε να πει «ρε παιδιά δεν πρέπει να κάνουμε κάτι για τον Κώστα;».
Βλέπετε όλοι τους, από τον πρόεδρο, τους αντιπροέδρους, τον γενικό γραμματέα και τα μέλη του συνεταιρισμού, είχαν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν.
Το τιτάνιο έργο τους για την σωτηρία του επαγγελματικού βόλεϊ δεν χωράει συναισθηματισμούς… Παρά μόνο όταν το επιβάλλει το συμφέρον τους…
Ποιος να ασχοληθεί τώρα με τον Κώστα; Μήπως έχει ασχοληθεί κανένας με τους υπαλλήλους που έχουν απομείνει και από την περασμένη άνοιξη δουλεύουν με μειωμένο ωράριο;
Όχι βέβαια… Πως την είπε την ατάκα ο πρόεδρος της ΕΣΑΠ για τους iroes; Αυτό ακριβώς τίποτα άλλο…
