Αρχαία πνεύμα αθάνατο… ή μήπως όχι; Ημιθανές ίσως καθώς η Πολιτεία δε θέλει και κυρίως δεν μπορεί να το διατηρήσει εν ζώη. Τρία χρόνια περίπου πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο το 2016 και δε υπάρχει Έλληνας αθλητής ή Ελληνίδα αθλήτρια που να μην έχει παράπονα από την Πολιτεία και τις περισσότερες φορές, δικαιολογημένα.
του Θανάση Νικολάου
[email protected]
follow me @ThanNikolaou
Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και μετά (2008), άρχισαν οι μεγάλες περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση του αθλητισμού. Ορθή απόφαση αν αναλογιστεί κανείς τί συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, μεγάλη αδικία όμως μετά από όσα αποκαλύπτονται για το μαύρο χρήμα και τους πολιτικούς.
Οι ομοσπονδίες θα πρέπει να αρχίσουν να απεμπλέκονται από την Πολιτεία. Λεφτά δεν υπάρχουν, ο αθλητισμός είναι εκτός χρηματοδότησης βάσει μνημονίου και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, ο υφυπουργός αθλητισμού είναι άσχετος με τον αθλητισμό. Ένας πολιτικός που δε γνωρίζει ποια είναι τα Ολυμπιακά αθλήματα, αλλά (καλή ώρα όπως ο Ανδριανός) έχει έτοιμο το λόγο για την τελετή έναρξης του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η παρούσα κυβέρνηση, όπως έγινε και με όλες τις προηγούμενες, ετοιμάζεται να νομοθετήσει για τον αθλητισμό. Ορίστηκαν 19(!) άτομα στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι άριστοι γνώστες της νομοθεσίας αλλά άσχετοι με τον αθλητισμό. Εισαγγελείς, δικηγόροι και καθηγητές νομικής θα λύσουν το πρόβλημα στον ελληνικό αθλητισμό; Ευτυχώς μεταξύ των 19 υπάρχει ο Ολυμπιονίκης Δημοσθένης Ταμπάκος και ο προπονητής κολύμβησης Νίκος Γέμελος. Οι μοναδικοί σχετικοί. Φυσικά υπάρχει και ο διαιτητής μπάσκετ Τόμι Σχοινάς, ο πρώην ΓΓΑ Στέλιος Σφακιανάκης, η Αντωνία Ζαφειροπούλου ως υπεύθυνη λοιπών αθλημάτων ΓΓΑ και ο συνάδελφος Ανδρέας Δημάτος. Είναι σε καθεστώς αμφιβολίας το κατά πόσο μπορούν να βοηθήσουν οι συγκεκριμένοι στη νομοθεσία για τον αθλητισμό.
Δε χρειάζεται να επεκταθώ στον τρόπο με τον οποίο συστήνονται αυτές οι επιτροπές και ποια είναι τα κριτήρια για αυτούς που επιλέγονται. Υπάρχει το ιστορικό και η αποτυχία όλων των προηγούμενων εγχειρημάτων που ταϊζουν το τέρας της αμφισβήτησης.
Ο μόνος νόμος που θα πρέπει να ψηφιστεί από το κράτος, είναι αυτός που θα προτρέπει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Αυτός που θα ακυρώσει τη γραφειοκρατία στις συνεργασίες των ομοσπονδιών με τον ιδιωτικό τομέα. Έτσι και αλλιώς κρατικό χρήμα για τον αθλητισμό δεν υπάρχει. Η μείωση που έχει υποστεί η επιχορήγηση από το 2004 μέχρι σήμερα, ξεπερνά το 75%.
Ναι, οι ομοσπονδίες θα πρέπει να προσαρμόσουν τα οικονομικά τους στα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας, όμως δε θα πρέπει να τους στερηθεί το δικαίωμα της αναζήτησης πόρων. Υπάρχουν χορηγοί που θέλουν να επενδύσουν στον αθλητισμό. Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να υπάρξουν κίνητρα από την πλευρά του κράτους, όπως η φοροαπαλλαγή του ποσού που χορηγείται για την Ολυμπιακή προετοιμασία ή την ενίσχυση ερασιτεχνικών σωματείων. Κίνητρο το οποίο υπήρχε αλλά καταργήθηκε από το μνημόνιο. Φυσικά αν γίνει αυτό, τότε το σύνολο των ομοσπονδιών θα αυτονομηθούν μην έχοντας πλέον ανάγκη την Πολιτεία. Αυτό είναι κάτι που ούτε να το σκέφτονται δε θέλουν κάποιοι, οι οποίοι προτιμούν τον αθλητισμό ασθενή και ελεγχόμενο παρά υγιή και αυτόνομο.
