Στα χρόνια της (οικονομικής) χολέρας και της λαίλαπας που σαρώνει τα πάντα στην Ελλάδα από το 2008 , ήταν λογικό και αναμενόμενο να πληγεί ο,τιδήποτε θεωρείται περιττή πολυτέλεια – ανάμεσα σε αυτά και ο αθλητισμός. Και όμως εκεί που η πολιτεία έχει γυρίσει την πλάτη της στους “μικρούς” ήρωες του αθλητισμού, οι απανταχού Έλληνες τους αγκαλιάζουν και τους παίρνουν υπό την προστασία τους.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Η κρατική απαξίωση του αθλητισμού, αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στην προ δύο εβδομάδων ανακοινωθείσα επιχορήγηση προς τις ομοσπονδίες, με το «μαχαίρι» να φτάνει σε κάποιες εξ αυτών έως και το 45% σε σχέση με πέρυσι. Άλλωστε χωρίς… άρτον, για ποια θεάματα μπορούμε να μιλάμε;
Για του λόγου το αληθές, στην Ελλάδα της κρίσης τόσο της οικονομίας όσο και των θεσμών, τα αθλήματα που κατείχαν παραδοσιακά το μονοπώλιο της δόξας, αρχίζουν να φθίνουν με γοργούς ρυθμούς. Το μαρτυρούν άλλωστε τα διαρκώς μειωμένα εισιτήρια των μισογεμάτων γηπέδων, η καταβαραθρωμένη δημοτικότητα και η μειωμένη εμπορική αξία του προϊόντος που προσφέρουν – ενός προϊόντος υποβαθμισμένου και εντελώς προβλέψιμου, που έχει πάψει από καιρό πια να συγκινεί τους υγιώς σκεπτόμενους φίλους του αθλητισμού.
Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το κλίμα της γενικευμένης κρίσης, κάποιοι αθλητές επιμένουν να μας εκπλήσσουν ακόμη θετικά, αποτελώντας αχτίδες αισιοδοξίας σε έναν κατά τα άλλα μουντό και γκρίζο ουρανό. Σαν άλλες Σταχτοπούτες που καταφέρνουν να λάμπουν, σε παγκόσμιο μάλιστα επίπεδο, παρά τις κακουχίες της -αθλητικά μίζερης- καθημερινότητάς τους. Τα ονόματά τους μπορεί να είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό (και ειδικά στο οπαδικό κίνημα), το οποίο έχει «εκπαιδευθεί» από τα Μ.Μ.Ε. να αποθεώνει σχεδόν αποκλειστικά ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες. Παιδιά όπως η Βασιλική Βουγιούκα, ο Κώστας Φιλιππίδης, ο Λευτέρης Κόνσολας, ο Σπύρος Γιάνναρος, ο Μάκης Καλαράς, ο Αλέξανδρος Κεφάλας, ο Νικόλας Πολυχρονίδης, η Σοφία Ράλλη, ο Απόστολος Αγγέλης, η Παναγιώτα Τσακίρη, ο Κωνσταντίνος Συκαράς και ένα σωρό ακόμα, χάρη στην αθόρυβη, συστηματική δουλειά, το ήθος και τη συνέπειά τους αναγκάζουν σιγά-σιγά τους Έλληνες να αγκαλιάσουν ολοένα και περισσότερο τα «άλλα αθλήματα», τα μονίμως ριγμένα στο παιχνίδι της μιντιακής προβολής. Κάτι όμως φαίνεται να αλλάζει…
Το «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο» του Ολυμπιακού ύμνου ακούγεται σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, κάνοντάς μας ολοένα και περισσότερο λάτρεις των «μικρών» αθλημάτων με τους μεγάλους ωστόσο ήρωες. Εκείνων που χωρίς παχυλά συμβόλαια εκατομμυρίων, στήριξη από μεγάλους χορηγούς και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, πορεύονται σαν άλλοι φτωχοί και μόνοι καουμπόις στους στίβους των δικών τους αγωνισμάτων. Οι υγιείς φίλαθλοι (ναι υπάρχουν και τέτοιοι), αρχίζουν να νιώθουν όλους αυτούς τους αθλητές οικογένεια τους. Μέσα από την ηρωική προσπάθεια των Ελλήνων πρωταθλητών, όλοι μας βιώνουμε το δικό μας καθημερινό αγώνα να σταθούμε με αξιοπρέπεια στην κοινωνία. Τη σημερινή εποχή, δεν υπάρχουν Έλληνες που θα ταυτιστούν με τον ποδοσφαιριστή ή τον καλαθοσφαιριστή που εισπράττει παχυλά συμβόλαια, διαθέτει ακριβό αυτοκίνητο και ζει είτε στα βόρεια προάστια, είτε στη χλιδάτη παραλιακή. Αντιθέτως, οι Έλληνες την εποχή των μνημονίων και της αυστηρής οικονομικής πολιτικής, νιώθουν ότι τραβούν το κουπί με τον Κόνσολα και τον Γιάνναρο, ότι ξιφομαχούν στο πλευρό της Βουγιούκα, κρατούν ψηλά τη σημαία στη Γερμανία μαζί με τον Πολυχρονίδη και νιώθουν πως μπορούν να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο όπως ο Καλαράς.
Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται όμως, η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ρόδινη είναι, με τις απώλειες σ’ αυτή τη σκληρή μάχη της αθλητικής επιβίωσης να είναι αρκετές, με πιο πρόσφατη αυτή του 25χρονου Ολυμπιονίκη της κωπηλασίας Στέργιου Παπαχρήστου, που ανακοίνωσε την πρόωρη αποχώρησή του από την ενεργό δράση, «όχι γιατί τελείωσε η φλόγα, αλλά γιατί από υποσχέσεις και από “γιουσουφάκια” σε τηλεόραση, αεροδρόμια και φωτογραφίες χορτάσαμε… Άνεργοι στα 28 στα 30, σηκώσαμε τη σημαία σε όλο τον κόσμο. Παλεύαμε, στερηθήκαμε αλλά όπως είχε πει ένας ξένος δημοσιογράφος στην Ελλάδα, οι ήρωες περισσεύουν», όπως δήλωσε σε μία πραγματική κραυγή αγωνίας.
Χρέος όλων μας είναι να μην αφήσουμε αυτούς τους αφανείς ήρωες να χαθούν, γιατί εκείνοι ενσαρκώνουν την πεμπτουσία του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Ας τους στηρίξουμε, όπως λέει και ο ποιητής, «λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…».
