Η αγωνία των υπεύθυνων του «Τόκιο 2020» να πείσουν ότι η ιαπωνική πρωτεύουσα είναι «καθαρή» από ραδιενέργεια και ασφαλής ενόψει των μεθεπόμενων Ολυμπιακών Αγώνων, δεν είναι τίποτε σε σχέση με την αγωνία που πέρασαν οι ίδιοι οι αθλητές, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να αγωνιστούν… δυο βήματα από τη Φουκουσίμα, λίγο μετά το περιβόητο πυρηνικό ατύχημα.
του Στέλιου Καραογλανίδη
[email protected]
follow me @karaoglanidis
Το Τόκιο επρόκειτο να υποδεχθεί τον Οκτώβριο του 2011 τους κορυφαίους εκπροσώπους της ενόργανης γυμναστικής, που θα συμμετείχαν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, με στόχο την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Για τους οικοδεσπότες, πάλι, ήταν η ιδανική ευκαιρία για να διαφημίσουν την υποψηφιότητά τους ενόψει των Ολυμπιακών του 2020.
Ωστόσο, η διαρροή στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα, εξίμισι μήνες πριν από τη διοργάνωση, άλλαξε τα πάντα: Κανείς αθλητής δεν ήθελε πλέον να πάει στην Ιαπωνία, πολύ περισσότερο δε να δώσει εκεί τον κρισιμότερο αγώνα της τετραετίας. Οι πιέσεις που ασκήθηκαν από πολλές χώρες προς τη Διεθνή Ομοσπονδία Γυμναστικής ήταν μεγάλες, προκειμένου να προχωρήσει σε αλλαγή έδρας του παγκόσμιου πρωταθλήματος, αλλά τα υπογεγραμμένα συμβόλαια αποδείχθηκαν ισχυρότερα, όπως και οι επιθυμίες των χορηγών του Τόκιο…
Παράλληλα, βέβαια, οι διοργανωτές υποσχέθηκαν ιδανικές συνθήκες φιλοξενίας, εισάγοντας γαλακτοκομικά προϊόντα, φρούτα και λαχανικά από άλλες χώρες, προκειμένου να μην υπάρξει καμία επιπλέον ανασφάλεια στους νεαρούς αθλητές και στους προπονητές τους.
Με δεδομένο ότι η συμμετοχή στο Τόκιο αποτελούσε απαραίτητη προϋπόθεση για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, οι αθλητές δεν είχαν άλλη επιλογή από το να παραμερίσουν τους όποιους φόβους τους και να πάνε στην «επικίνδυνη ζώνη» για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.
«Μπορεί να μην πάθουμε τίποτε απολύτως. Μπορεί όμως σε 10-20 χρόνια να μας φυτρώσει… δεύτερος αντίχειρας στην παλάμη. Οι συνέπειες, αν υπάρχουν, θα φανούν στο μακρινό μέλλον», σχολίαζε τότε πρωτοκλασάτο μέλος της Εθνικής ομάδας ενόργανης γυμναστικής, αντανακλώντας σίγουρα τις σκέψεις πολλών συναθλητών του από κάθε γωνιά της γης.
Αντίθετα, όμως, υπήρχαν και περιπτώσεις αθλητών που ζύγισαν αλλιώς τα πράγματα και είπαν «όχι» στο ρίσκο. Μια τέτοια ήταν και η περίπτωση της Ελληνίδας πρωταθλήτριας (με Βελγίδα μητέρα) Στεφανί Μπισμπίκου, η οποία είχε επανέλθει στα ταπί με το όνειρο μιας τρίτης συνεχόμενης Ολυμπιακής συμμετοχής. Με αφορμή όμως το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα και παρότι σιγά – σιγά θύμιζε την εξαιρετική αθλήτρια του παρελθόντος, η Μπισμπίκου δεν θέλησε να πάει στην Ιαπωνία, έχασε το κίνητρό της και έβαλε οριστικά τίτλους τέλους στην καριέρα της.
