Αποστολή Βουδαπέστη: Selfie, -2 βαθμοί και περισσότερο ξύλο

Τη δεύτερη μέρα βρεθήκαμε πιο κοντά στο χλώριο, περπατήσαμε περισσότερο στο κρύο, βγάλαμε περισσότερες φωτογραφίες.

Βουδαπέστη Πηνελόπη Γκιώνη – [email protected]
φωτογραφίες Στεφανία Ντόκου – sportsimages.gr

Πηγαίνοντας στην αρένα, περάσαμε να παραλάβουμε τις διαπιστεύσεις μας (κάτι που δεν κάναμε χθες αφού φτάσαμε καθυστερημένες όπως είπαμε).

Και χαρήκαμε πολύ που τις πήραμε γιατί ξεκινούσε και πιο επίσημα το πρωτάθλημα για εμάς. Φουλ στο μπλε, με silk λουράκι (μπλε) και -φυσικά- την ελληνική σημαία η οποία γρήγορα μας έκανε να ξεχωρίσουμε.

Και πως να μην ξεχωρίσουμε άλλωστε αφού οι η αίθουσα των δημοσιογράφων είναι σχεδόν χωρισμένη σε Ούγγρους, Σέρβους και Ιταλούς; Με τους τελευταίους, να κάνουν λίγη παραπάνω φασαρία από εμάς (και αυτό επειδή εμείς είμαστε μόνο δύο).
Στην αίθουσα των δημοσιογράφων δεν μείναμε πολύ, η αρένα μας καλούσε. Εκεί ο δρόμος μας με τη Στεφανία χωρίστηκε για λίγο, η μία δίπλα στο χλώριο και τη δράση και η άλλη δίπλα σε… κανέναν. Η αρένα δυστυχώς και σήμερα δεν είχε κόσμο, οι κερκίδες δεν γέμισαν και οι δημοσιογράφοι πήγαιναν σε επιλεγμένους αγώνες και για λίγη ώρα. Περιμένουμε αύριο στους αγώνες τω ανδρών, να δούμε και να ακούσουμε δυνατό κοινό.

Η Εθνική γυναικών έκανε το 2/2 σήμερα και στον αγώνα έπεσε αρκετό ξύλο, κάτι που φάνηκε και στα κορμιά των παικτριών που το πήραν όμως στα χαλαρά. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια άλλωστε. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, η Στεφανία έτρεξε πολύ γύρω από την πισίνα αλλά παράλληλα απαθανάτισε τις καλύτερες στιγμές και τη δράση μέσα στην πισίνα.

Εγώ από την άλλη, έκανα την μεικτή ζώνη σπίτι μου για λίγο. Έβγαλα μια (παράνομη) σέλφι με την Άλκηστη (Αβραμίδου). Ήξερα πως οι φωτογραφίες απαγορεύονται στη μεικτή ζώνη αλλά… και οι σέλφι;

Γι’ αυτό μετά έβγαλα μια πιο νόμιμη με τη Μαρία (Μυριοκεφαλιτάκη).

Μετά τη νίκη της Εθνικής, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για αύριο για περισσότερες φωτογραφίες σίγουρα και μια καλή συζήτηση μαζί τους. Δεν θα αφήναμε και τους άνδρες της ομάδας μόνους όμως γι’ αυτό τους επισκεφθήκαμε στην τελευταία τους προπόνηση και αφού μας είπαν πως έχουν ήδη κουραστεί -γελώντας βέβαια- δεν μας αποκάλυψαν τα μυστικά και τις τακτικές τους και -πολλά υποσχόμενοι- δήλωσαν πως θα τα πουν όλα στην πισίνα. Μαζί τους σέλφι δεν βγάλαμε γιατί τους περισσότερους… δεν τους φτάναμε στο ύψος.

Πέρα από το αγωνιστικό πλαίσιο του ταξιδιού, η πόλη μας έχει εντυπωσιάσει. Παρ’ όλο που σήμερα δεν ανέβηκε η θερμοκρασία πάνω από το 0, συναναστραφήκαμε ανθρώπους πολύ ευγενικούς και πρόθυμους για βοήθεια σε οποιαδήποτε περίπτωση. Το πιο παράδοξο -για τα ελληνικά δεδομένα- ήταν πως οι οδηγοί σταματούσαν στις διαβάσεις ακόμη κι αν δεν είχε φανάρι, για να περάσουμε. Φυσικά, έχοντας ζήσει στην Ελλάδα, αργήσαμε να αντιληφθούμε πως σταματούσαν γιατί μας έβλεπαν να περιμένουμε στη διάβαση. Γενικά, ακόμη δεν έχουμε μάθει να υπολογίζουμε τα φιορίνια, ακόμη δεν έχουμε βρει ένα καλό σουπερμάρκετ, ακόμη δεν συνηθίσαμε το μείον μπροστά από τη θερμοκρασία. Έχουμε, όμως, 14 ακόμη ημέρες μπροστά μας να τα μάθουμε όλα.

Υ.Γ. Το 2018 είχα επισκεφθεί ξανά την Ουγγαρία (όχι τη Βουδαπέστη, αλλά το Γκιόρ) για να καλύψω ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου και εκεί γνώρισα αρκετούς Ούγγρους δημοσιογράφους, φωτογράφους ή εθελοντές. Δύο χρόνια μετά, αυτή τη φορά για πρωτάθλημα πόλο, βρίσκω μπροστά μου τα ίδια άτομα, να με βοηθούν με την ίδια ευγένεια ακόμη κι αν τα αγγλικά τους δεν είναι στο καλύτερο επίπεδο. Φέτος, τους γνώρισε και η Στεφανία και ίσως σε τρία χρόνια από τώρα συναντηθούμε ξανά, σε μια άλλη διοργάνωση. Ποιος να ξέρει…