Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις στην ζωή ενός αθλητή είναι η στιγμή εκείνη που τα αγωνιστικά παπούτσια θα αποσυρθούν και μια καθημερινότητα χρόνων θα γίνει ανάμνηση, μια δυνατή και όμορφη στις περισσότερες περιπτώσεις ανάμνηση.
συνέντευξη Σεβαστής Βρακατσέλη
[email protected]
Είκοσι χρόνια περίπου αθλητικής καριέρας είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της για την Τόνια Στεργίου και σίγουρα δεν μπορούν να αναλυθούν και να χωρέσουν σε μια συνέντευξη. Όσο σκαλίζεις το παρελθόν όλο και πιο πολλά θα θυμάσαι επιλέξαμε όμως να μιλήσουμε για τα πιο δυνατά από αυτά λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της απόφασης της να σταματήσει τον πρωταθλητισμό, γιατί ο αθλητισμός κυλάει στο αίμα της και δεν μπορεί να απομακρυνθεί έτσι απλά από αυτόν.
Τι σε οδήγησε στην απόφαση να εγκαταλείψεις τους στίβους πριν από μια Ολυμπιακή χρονιά;
O λόγος που σταμάτησα είναι ότι έβγαζα μικροτραυματισμούς οι οποίοι δε με άφηναν να κάνω την προετοιμασία όπως ήθελα. Έτσι επήλθε ψυχολογική κούραση, κορεσμός, κτλ, νομίζω οι περισσότεροι αθλητές καταλαβαίνουν… Ύστερα η ζωή προχωρούσε. Οι καθημερινές υποχρεώσεις στην δουλειά μου δεν μου επέτρεπαν να ξεκουράζομαι και να είμαι έτσι όπως έπρεπε. Μιας και δεν είμαι 20 χρόνων η ξεκούραση στην φάση που βρισκόμουν ήταν απαραίτητη. Τα έβαλα κάτω λοιπόν και πήρα την απόφαση μου. Αν και αρχικά στεναχωρήθηκα πολύ ήξερα ότι κάποια στιγμή θα το έκανα οπότε το πήρα γρήγορα απόφαση.
Η επόμενη μέρα θα σε βρει ίσως σε κάποιο άλλο πόστο κοντά στον αθλητισμό;
Το χώρο αυτό τον αγαπώ. Εννοείται ότι το βλέμμα μου θα είναι στραμμένο εκεί αλλά ακόμα δεν είμαι σε τέτοια φάση… Θέλω τον χρόνο μου μιας και παίρνω πολύ σοβαρά αυτή τη δουλειά θέλω να έχω όσο πιο πολλά εφόδια μπορώ ώστε να ανταποκριθώ όσο καλύτερα γίνεται.
Ποιες στιγμές έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη σου αυτά τα 20 περίπου χρόνια που ήσουν στους στίβους; Τι κρατάς και τι πετάς αν μπορούμε να το πούμε έτσι.
Τα κρατάω όλα και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα! Δεν πετάω τίποτα αν και είχε μέσα πολύ δύσκολες στιγμές. Μέσα από αυτές μεγάλωσα όμως… Και γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου. Άλλες τις διαχειρίστηκα σωστά και εξελίχτηκα μέσα από αυτές, άλλες πάλι όχι. Από τις ευχάριστες αναμνήσεις θα μου μείνει το πανελλήνιο ρεκόρ που έκανα σε ηλικία μόλις 16 χρόνων. Ήταν μια απερίγραπτη χαρά που βίωνα σαν κοριτσάκι καθώς όλοι μου εύχονταν και με περνάνε τηλέφωνα. Επίσης το μετάλλιο που κατέκτησα στο ευρωπαϊκό νέων. Πρωταθλήτρια πια που είχε κατακτήσει το στόχο της χρονιάς, διαφορετικό συναίσθημα αλλά εξίσου δυνατό.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πράγμα που σου χάρισε ο αθλητισμός;
Το μεγαλύτερο για μένα αγαθό αν κάνω απολογισμό είναι η γνώση και η δυνατότητα εξέλιξης που πήρα και όχι τα προνόμια και τα υλικά αγαθά. Ο αθλητής είναι εγωκεντρικός στην καθημερινότητα του και πολλές φορές αν δεν το διαχειριστείς σωστά μπορεί να χαθείς… Επειδή πέρασα απ όλα τα στάδια και δεν χάθηκα (θέλω να πιστεύω) είμαι σε θέση να αναγνωρίζω τα στάδια των άλλων αθλητών όπως και άλλων ανθρώπων φυσικά. Επίσης τα αμέτρητα ταξίδια στο εξωτερικό, η γνωριμία με ωραίους ανθρώπους και Έλληνες και ξένους είναι αυτά που θα κουβαλάω σαν προίκα!
Ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή στην καριέρα σου;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2008 στο Πεκίνο όπου τη θεωρώ και τη μεγαλύτερη αποτυχία στην καριέρα μου… Ήμουν σε πάρα πάρα πολύ κατάσταση και δυστυχώς δεν κατάφερα να διαχειριστώ δυο τρεις ατυχίες που ομολογουμένως μου έτυχαν εκείνη την μέρα και ήρθε το αποτέλεσμα αυτό. Να κάνω μόνο 1.85μ. σε μια χρονιά που ο χειρότερος μου αγώνας πρέπει να ήταν 1.89μ. Έπεσα από το ροζ σύννεφο μου και αυτό πόνεσε πολύ η αλήθεια είναι…
Σου έχει μείνει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;
Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι αυτά που είχα στο μυαλό μου γίνανε. Θεωρώ ότι με καλύτερη διαχείριση μπορεί να έκανα κάτι καλύτερο στην καριέρα μου αλλά στην ζωή μου δεν έχω ξεφύγει από το πλάνο μου… Όταν ήμουν κοριτσάκι ήθελα ταξίδια επιτυχία σπουδές και σε αυτά ακόμα στοχεύω με άλλη μορφή και θα ήθελα αυτό να ολοκληρωθεί με την δημιουργία οικογένειας…
Πως βλέπεις το μέλλον του ελληνικού στίβου;
Δυστυχώς διανύουμε μια δύσκολη περίοδο σαν χώρα και αυτό έχει περάσει και στον αθλητισμό… Ταλέντα φυσικά υπάρχουν, το δύσκολο είναι να παραμείνουν στο χώρο και μετά τα 18 καθώς τα χρήματα από την πολιτεία στον στίβο αφού μιλάμε συγκεκριμένα στερεύουν οπότε και η ομοσπονδία κόβει από παντού, αθλητές, προπονητές, αγώνες… Φοβάμαι ότι θα γίνονται πρωταθλητές μόνο οι αθλητές που έχουν κάποιο οικονομικό υπόβαθρο και δεν θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης όπως είναι για παράδειγμα το τένις. Θα αυξάνονται οι άνθρωποι που αθλούνται και αυτό φαίνεται και από την μεγάλη συμμετοχή στα προγράμματα μαζικού όπως το run Greece και ο μαραθώνιος αλλά πρωταθλητές δεν θα βγαίνουν εύκολα.
