Εχει ακουστεί από χιλιάδες χείλη, δεν παύει όμως να αποτελεί 100% αλήθεια. Είναι πιο δύσκολο να μείνεις στην κορυφή, παρά να την κατακτήσεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι όσοι βρίσκονται από κάτω θέλουν με το που πατάς το πόδι σου στον Ολυμπο, να σε γκρεμίσουν. Κι αυτό ακριβώς είναι που αναβαθμίζει τον νέο θρίαμβο του Γιουσέιν Μπολτ όχι σε ένα απλό άθλο, αλλά σε… δώδεκα άθλους μαζί, ως άλλος Ηρακλής.
του Βασίλη Γεωργιώτη
Και πραγματικά από το 2008, χρονιά που ο Γιουσέιν Μπολ πάτησε πρώτη φορά κορυφή στη Φωλιά του Πουλιού με τα φοβερά και τρομερά ρεκόρ του σε 100μ. και 200μ., αλλά και στα 4Χ100μ., συνεπικουρούμενος από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Τζαμάικας, η αποστολή του όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε, αλλά με τον μύθο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του και σε κάθε νέα μεγάλη διοργάνωση ήταν υποχρεωμένος να ολοκληρώσει άλλο έναν άθλο, κι άλλον έναν, κι άλλον έναν μέχρι που φτάσαμε στο 2015 και πάλι στο Πεκίνο. Εκεί όπου για πρώτη φορά βρέθηκε να αγωνίζεται υπό φοβερή πίεση και με τον φόβο της αποκαθήλωσης ορατό, ελέω της καταπληκτικής φόρμας του Τζάστιν Γκάτλιν.
Κι όμως ο Μπολτ, που ξεκίνησε το μακρινό του ταξίδι στο διεθνές στερέωμα το 2004 όταν τερμάτισε πέμπτος στη σειρά του και αποκλείστηκε από τα προημιτελικά των 200μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, επικράτησε και στο Πεκίνο στον τελικό των 100μ. στο 15ο παγκόσμιο πρωτάθλημα, περισσότερο με τον αέρα του και το δέος, ίσως και το φόβο που προκαλεί στους αντιπάλους του, ακόμα και στον «πολύ» Τζάστιν Γκάτλιν, παρά επειδή ήταν όντως ταχύτερος. Γιατί στο Πεκίνο τον καλύτερο χρόνο τον πέτυχε ο Γκάτλιν με 9.77 στον ημιτελικό και όχι ο Μπολτ σε κούρσα όμως που ο Αμερικανός πέρασε τις «αιώνιες» στιγμές της αγωνίας στην αίθουσα κλήσης και στον βατήρα όχι δίπλα στον μεγάλο Τζαμαϊκανό σούπερ σταρ αλλά στον Τρέιβον Μπρομέλ, τον Τζίμι Βικό και τον κατά γενική ομολογία loser Ασάφα Πάουελ.
Ο Γιουσέιν Μπολτ δεν είναι η τυπική περίπτωση μεγάλου πρωταθλητή. Ο κόσμος τον βλέπει στο στάδιο σε τρεις το πολύ τέσσερις κούρσες να θριαμβεύει να παίζει με το κοινό και με τις κάμερες και να κρεμάει στο στήθος του τα μετάλλια, αλλά τα όσα περνά μέχρι να φτάσει εκεί αποτελούν πρότυπο ζωής πρωταθλητή. Γιατί ο Μπολτ έπειτα από κάθε μεγάλη νίκη κι αφού ολοκληρώσει τη σεζόν με ένα-δυο μίτινγκ ακόμα, δεν περνάει απλά λίγες μέρες χαλάρωσης για να επιστρέψει μετά στο στίβο και να ξεκινήσει την προετοιμασία του. Αντίθετα, με το που τελειώνει η σεζόν αρχίζει μια ατέλειωτη περιοδεία σε εκδηλώσεις, τηλεοπτικούς σταθμούς, εκπομπές, σχολεία και ό,τι άλλο βάζει ο νους, αφού όλοι θέλουν να τον δουν, να τον αγγίξουν, να του κάνουν μια ερώτηση, να αποσπάσουν την υπογραφή του σε ένα κομμάτι χαρτί, σε ένα μέρος του σώματός τους. Αλλά και ο ίδιος αναζητά λίγες ώρες για τον εαυτό του, για να διασκεδάσει, να ξεσκάσει όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος και δη Τζαμαϊκανός, μιας ράτσας που ξέρει να απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, στον παράδεισο που έχει την τύχη να διαμένει.
Η προπόνηση του Μπολτ ξεκινά το Δεκέμβρη, για αυτό και δεν τον έχουμε δει ποτέ στον κλειστό στίβο. Κι αν τύχει και του χτυπήσουν την πόρτα οι τραυματισμοί, έστω και μικροί, το καθαρό διάστημα που του απομένει για να φορμαριστεί μειώνεται δραματικά.
Επειτα, μην ξεχνάμε ότι ο Μπολτ μεγαλώνει, το κορμί του επιβαρύνεται. Ο μάνατζέρ του, ο σούπερ επιτυχημένος (αφού εκπροσωπεί και τον Μο Φάρα), Ρίκι Σιμς, γνώρισε πολύ καλά και είχε εκμυστηρευτεί στο στενό του κύκλο πριν από τον τελικό, ότι ο πελάτης του δεν μπορούσε να τρέξει φέτος κάτω από 9.75. Για αυτό και η νίκη του 29χρονου Τζαμαϊκανού απέναντι σε έναν αθλητή που κάλλιστα μπορεί να κατέβει τα 9.70 φέτος, αποτελεί έναν μοναδικό άθλο και αποκτά επικές διαστάσεις.
