Τέτοια μέρα πέρσι κάναμε όνειρα και σχέδια για το 2020. Ένα χρόνο μετά φορώντας το πιο άβολό μας χαμόγελό τα μετανιώνουμε λέγοντας «εντάξει, δεν πειράζει»…
Το 2020 ήταν σίγουρα μία ταινία η οποία εξελίχθηκε σε τραγωδία. Από αυτές, τις αρχαίες ελληνικές που στο τέλος όλοι καταστρέφονται και καταλήγουν να είναι χαρακτήρες βγαλμένοι από το Game of Thrones.
Όσο και αν θέλω πάντως να παραπονεθώ δεν βρίσκομαι σε θέση να το κάνω. Η δικιά μου χρονιά βγήκε με κάποιο μαγικό τρόπο, σε καλό. Ξεκίνησε με πέντε μήνες στην Λιθουανία για σπουδές (δηλαδή…περιλάμβανε και από αυτό), συνέχισε με καλοκαιρινές διακοπές στην – όχι και τόσο ωραία τελικά για τα γούστα μου- Κύθνο και τελείωσε με την είσοδό μου στην δημοσιογραφία. Όχι όποια και όποια, την αθλητική.
Όλα άρχισαν με την επισύναψη του βιογραφικού μου στο Sportsfeed, ενώ καθόμουν στην αγαπημένη μου καφετέρια κάπου στην Χαριλάου (Αθήνα πλευρά) και αγχωνόμουν για το εάν ο τίτλος του μέιλ μου «Μία ευκαιρία σε μία πρώην κολυμβήτρια» αποκρύπτει κάτι τρελό με την κακή έννοια, μία δόση απόγνωσης ή ας το ονομάσουμε καλύτερα κάτι απλώς υπερβολικό. Συνέχισε με ένα τηλεφώνημα, το οποίο κόντεψα να μην απαντήσω καθώς στην κλήση δεν αναγράφονταν όνομα, και μεταξύ μας, βαριόμουν να μιλήσω. Επειδή όμως νωρίτερα εκείνες τις ημέρες, είχε πέσει στα χαρτιά μεγάλη επιτυχία – το δέκα το καρό!- άλλαξα γνώμη.
Και κάπως έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να γίνω μέλος μίας ομάδας και να δοκιμάσω λίγο από ένα όνειρο που είχα πάντα κατά νου. Να βρίσκομαι δίπλα στους αθλητές και να είμαι αυτόπτης μάρτυρας των μεγαλύτερων επιτυχιών και αποτυχιών τους. Γιατί όσο και αν δεν τις θέλουμε τις αποτυχίες στο τέλος είναι εκείνες που μας βοηθούν να εξελιχθούμε.
Το ταξίδι των τριών μηνών μου ως τώρα στη δουλειά αν και χωρίς αγώνες -που όπως με ενημέρωσαν οι συνάδελφοί μου καλύτερα να κρατάω μικρό καλάθι γιατί η κούραση θα είναι πολλή- είχε σασπένς:
- Λάθος ονόματα ανθρώπων – τους άλλαξα ακόμα και φύλο
- Λάθος έρευνες
- Λάθος τίτλοι- αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη
- Λάθος νοήματα -κοινώς άλλα ΄ντ’ άλλον
- Όλα. Λάθος.
- Αλλά τι να κάνεις; Έτσι δεν συμβαίνει σε όλα;
Κάνεις λάθη μαθαίνεις και ξαναρχίζεις. Έτσι είναι η αθλητική δημοσιογραφία, έτσι είναι και ο αθλητισμός. Ή τουλάχιστον από την δικιά μου οπτική. Και ελπίζω ως νέο μέλος αυτής της ομάδας, η οποία εκτός από το να με βοηθάει δεν κάνει και τίποτα άλλο, να σας μεταφέρω το πάθος μου στα κείμενα.
Εν ολίγοις, γιατί ξεπέρασα κάπως το όριο λέξεων, όπως λέει και το all time classic τραγούδι πάει ο παλιός – ο τρισκατάρατος προσθέτω- χρόνος. Εύχομαι το 2021 να είναι ένα καλύτερο sequel. Να μας βρει χαρούμενους, υγιείς και ευτυχισμένους με τα λίγα και καλά και όλα τα άλλα έρχονται …ακόμα και το «Τόκιο 2020»!
Καλό φαγοπότι και καλή χρονιά!
