Η συντακτική ομάδα του Sportsfeed από τον Γενάρη του 2020 μέχρι σήμερα γκαντέμη με ανεβάζει, κατσικοπόδαρο με κατεβάζει. Λίγες ώρες έμειναν για τη λύτρωση, τη δική μου και την παγκόσμια.
Όλα ξεκίνησαν όταν ανέλαβα να καλύψω το αυστραλιανό όπεν στις αρχές του 2020 (στη φωτογραφία καλή ώρα). Η πρώτη μου επίσκεψη στη άλλη άκρη της υφηλίου συνέπεσε με τις πιο φονικές πυρκαγιές στην ιστορία της Αυστραλίας, οι οποίες επηρέασαν βέβαια και τις πρώτες μέρες του όπεν. Ουδεμία σχέση υπήρχε με την κλιματική αλλαγή και το γεγονός ότι το 2019 που είχε μόλις περάσει ήταν το πιο θερμό και ξηρό έτος στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, ούτε βέβαια το ότι ήμουν εκεί από τα μέσα Δεκέμβρη. Ο Βότσης φταίει. Με αυτό το ξεκίνημα στο 2020 και με όσα ακολούθησαν, οι δεισιδαίμονες συνάδελφοι μου προφανώς και μου «φόρτωσαν» την αναβολή των Ολυμπιακών, τις καραντίνες, την κατάρρευση του ερασιτεχνικού αθλητισμού, και με αναδρομική ισχύ τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, τη μαύρη πανώλη και τη μάχη των Θερμοπυλών. Το κακό μου μάτι συναγωνίζεται μάλλον αυτό της Μόρντορ. Ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε όλοι λοιπόν από αυτό το δύσκολο 2020 και είμαι ο πρώτος που χαίρομαι για αυτό, αν και κάτι μου λέει ότι το δούλεμα θα συνεχιστεί μέχρι να αφανιστεί ο ανθρώπινος πολιτισμός και να μου πουν το οριστικό «εσύ φταις».
Μέσα στη χρονιά που πέρασε ήμουν μάλλον από τους τυχερούς, παρότι γρουσούζης. Με την εμπειρία ζωής του αυστραλιανό όπεν ισοφάρισα από νωρίς μέσα στο 2020 τη Γκιώνη σε διοργανώσεις, αν και έκανα σαφώς λιγότερο τουρισμό στη Μελβούρνη από ότι εκείνη στη Βουδαπέστη. Κι ενώ ετοιμαζόμουν να γυρίσω Ελλάδα ορεξάτος για να κάνω τη ρελάνς σε στίβο και κολύμβηση, σκάει η πρώτη μεγάλη αναβολή, αυτή του παγκοσμίου κλειστού στο στίβο. Το ένα έφερε το άλλο και καταλήξαμε τον Απρίλιο να είμαστε ολημερίς με πιτζάμες πάνω από ένα πληκτρολόγιο και να βάζουμε στοιχήματα στο τσατ με τη δεισιδαίμων συνάδελφο για το αν και πότε θα ακυρωθεί η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση του πλανήτη (άλλωστε στο χέρι μου ήταν ΚΑΙ αυτό). Περίμενα να έχουμε πολλή δουλειά μέσα στο 2020, όχι όμως τέτοια δουλειά, και σίγουρα όχι με πιτζάμες. Ακολούθησε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο και προσπαθήσαμε να το χρυσώσουμε το χάπι. Λίγο οι αποστολές για τα πανελλήνια στίβου και κολύμβησης με τους αγαπημένους φωτογράφους Γιάννη και Στεφανία, λίγο οι αγώνες που πραγματοποιήθηκαν ανά τον κόσμο με νύχια και με δόντια, λίγο οι διακοπές, βγήκε η χρονιά. Η σανίδα σωτηρίας μας όμως ήταν και είναι ότι έχουμε πολλά να περιμένουμε για το 2021. Λίγη υπομονή ακόμα.
Στα σοβαρά τώρα, ως άνθρωπος που θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο δεν θεωρώ το 2020 μία χαμένη χρονιά. Αλλάξαμε τις προτεραιότητές μας, τα πλάνα ζωής μας, σίγουρα κάτι χάσαμε αλλά και κάτι πρέπει να κερδίσαμε. Η μεμψιμοιρία είναι μέσα στο παιχνίδι, είναι εύλογα μέσα στις καθημερινές συζητήσεις των ανθρώπων και στο δημόσιο διάλογο, αλλά ας μη γίνει στάση ζωής. Τουλάχιστον δε θέλω να είναι η δική μου. Το πιστεύω ότι έρχονται καλύτερες μέρες με ανοιχτά στάδια-γήπεδα-κολυμβητήρια, γεμάτα ζωή, και με μεγάλες αθλητικές στιγμές στα διεθνή ραντεβού. Στις ευχές μου για το 2021 θα ακολουθήσω τη Γκιώνη γιατί, παραδόξως, τα είπε ωραία: υγεία και λίγη τύχη. Και σε εμάς για να πλακωνόμαστε υγιείς μέσα στο 2021, αλλά κυρίως σε αυτούς που έχασαν πολλά μέσα στο 2020 και ελπίζουν σε κάτι καλύτερο.
Καλή νέα χρονιά!
