Το άλμα εις ύψος είναι ένα άθλημα που έχει φέρει διακρίσεις και μετάλλια στη χώρα μας, και όχι με ένα μεμονωμένο αθλητή ή αθλήτρια αλλά με αρκετούς. Όμως, παρά τις προσπάθειες της Μπακογιάννη, του Παπακώστα, του Μπανιώτη, του Χονδροκούκη, του Μάστορα, προσφάτως του Μέρλου αλλά και αρκετών άλλων, το αγώνισμα βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία εγχώρια, όπως άλλωστε δείχνουν και οι συμμετοχές στα πανελλήνια πρωταθλήματα.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Τα νούμερα του 2018 μιλάνε από μόνα τους: Ενώ στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες (πανελλήνιο Κ18) το αγώνισμα φαντάζει ακμάζον με 27 κορασίδες και 22 παίδες στους προκριματικούς, η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Κ20 συμμετείχαν 15 νεάνιδες και 13 έφηβοι ενώ στο αντίστοιχο των νέων καταγράφθηκαν τα απογοητευτικά μονοψήφια νούμερα των 9 αθλητών και 9 αθλητριών. Όπως είναι λογικό, τα νούμερα των νέων δε διαφέρουν πολύ από αυτά των ανδρών/γυναικών, αφού μόλις 10 γυναίκες και 8 άνδρες πήγαν στην Πάτρα για το πανελλήνιο Α/Γ. Το αξιοπερίεργο είναι ότι στο πανελλήνιο κλειστού στίβου του 2018 υπήρχε μία έξτρα συμμετοχή σε άνδρες και γυναίκες σε σχέση με τον ανοιχτό, καθώς έλαβαν συμμετοχή 11 γυναίκες και 9 άνδρες.
Όποιος παρακολουθεί τον ελληνικό στίβο τα τελευταία χρόνια θα παραξενευτεί σίγουρα στο άκουσμα της διεξαγωγής προκριματικού στο άλμα εις ύψος. Είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να εξετάσει ο ΣΕΓΑΣ μαζί με τα ανάλογα προβλήματα στα αγωνίσματα αποστάσεων και του βάδην, που επίσης δεν είναι… πολυπληθή.
Οι αιτίες πίσω από αυτή την ύφεση έχουν ρίζα και στο οικονομικό κομμάτι, αλλά σίγουρα συνδέονται και με τη διαχείριση. Λόγω της ανάγκης ύπαρξης στρώματος, είναι ένα αγώνισμα που δεν μπορεί να διεξαχθεί σε κάθε στάδιο, παρά μόνο σε αυτά που οι σύλλογοι (και σπανίως οι δήμοι) παρέχουν το στρώμα. Για πολλούς μικρούς συλλόγους όμως, η τιμή των στρωμάτων είναι αρκετά τσουχτερή.
Από την άλλη, το θέμα της διαχείρισης τίθεται σε σύγκριση με το επί κοντώ, που αντικειμενικά απαιτεί στρώμα και εξοπλισμό υψηλότερου κόστους. Τα τελευταία χρόνια, με τις επιτυχίες που έχουν φέρει οι Φιλιππίδης, Στεφανίδη και Κυριακοπούλου στο άθλημα, έχουν αναπτυχθεί «σχολές-φυτώρια» του αγωνίσματος που προσελκύουν πλέον πολλά νέα παιδιά. Αν γινόταν το ίδιο και στο άλμα εις ύψος, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ήταν αυτή η σημερινή κατάσταση.
Η ύφεση στο άλμα εις ύψος εξελίσσεται σε ένα σημαντικό ζήτημα για τον κλασικό αθλητισμό της Ελλάδας, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει και μία παράδοση στα άλματα. Είναι απαραίτητο να ακουστούν οι γνώμες των αθλητών και των προπονητών, να ληφθούν μέτρα και να εφαρμοστούν πολιτικές για να ανέβει και πάλι ο πήχης στα σωστά ύψη.
