Το Ολυμπιακό στάδιο κατασκευάστηκε για να φιλοξενηθεί το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου το 1982. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα (1997) η Αθήνα έγινε το επίκεντρο του παγκόσμιου στίβου. Από τότε έχουν περάσει 25 χρόνια, ο ελληνικός στίβος εγκλωβίστηκε στην εσωστρέφεια της διοίκησης του ΣΕΓΑΣ και η Ελλάδα αποκλείστηκε από τον διεθνή στίβο. Μέχρι που οι Έλληνες πρωταθλητές άρχισαν να το συζητούν και δημόσια να εκφράζουν την επιθυμία τους να έρθει ο στίβος… σπίτι του. Ευτυχώς τα αυτιά που έπρεπε να ακούσουν… άκουσαν.
του – Θανάση Νικολάου
[email protected]
Το ζητούμενο με όλες τις μεγάλες διοργανώσεις είναι η συμμετοχή του κράτους καθώς είναι ο διοργανωτής και ο χρηματοδότης. ΔΟΕ και παγκόσμιες ομοσπονδίες υπογράφουν τα συμβόλαια με τις κυβερνήσεις που εγγυώνται την χρηματοδότηση και τη δημιουργία των υποδομών (αν αυτές δεν υπάρχουν).
Στην Ελλάδα, αρκετές αθλητικές ομοσπονδίες αντιλήφθηκαν γρήγορα την προθυμία της κυβέρνησης και του υφυπουργού αθλητισμού για την επένδυση σε μεγάλες διοργανώσεις και τον αθλητικό τουρισμό. Συνολικά 16 αθλητικές ομοσπονδίες, συν τη μεσογειακή επιτροπή, επωφελήθηκαν και έφεραν στην Ελλάδα μια μεγάλη διοργάνωση.
Υπήρξαν βέβαια και πρωτοβουλίες του υφυπουργείου (πάντα όμως σε συνεργασία με τις ομοσπονδίες) όπως η αναβίωση του ποδηλατικού Γύρου Ελλάδας, και το Ράλι Ακρόπολις. Δύο διοργανώσεις που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Την εξήγηση την έδωσε ο Λευτέρης Αυγενάκης στις δηλώσεις του στη συνάδελφο Ελισάβετ Γρηγοριάδου: «Το πείσμα και η κρητική ξεροκεφαλιά ήταν τα πρώτα βασικά στοιχεία για να βάλουμε μπροστά αυτά τα δύο εγχειρήματα. Μετά ήταν η καλή συνεργασία, το ομαδικό πνεύμα και οι ευθύνες, αλλά πάντα εγγυητής ήταν η Πολιτεία. Δεν αποφύγαμε ευθύνες, δεν αποφύγαμε ακόμα και να συγκρουστούμε, ακόμα και να ξενυχτήσουμε και να παλέψουμε πάντα με καθαρούς όρους και πάντα με στόχο να καταφέρουμε αποτελέσουμε ομάδα κρούσης. Έτσι πλέον είμαστε στην κορυφή του μηχανοκίνητου αθλητισμού παγκοσμίως, έτσι είμαστε μετά από 10 χρόνια στα μεγάλα σαλόνια του διεθνή ποδηλατικού γύρου, έτσι έχουμε καταφέρει μεγάλες διοργανώσεις παράκτιων αθλημάτων, όπως το μπιτς χάντμπολ, να μιλούν για εμάς με θαυμασμό. Να θυμίσω ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε διοργανώσαμε δύο παγκόσμια πρωταθλήματα μπιτς χάντμπολ, ένα ανδρών – γυναικών και ένα εφήβων – νεανίδων», δήλωσε ο υφυπουργός τονίζοντας την πρωτοβουλία της Ελλάδας να φιλοξενήσει διεθνείς διοργανώσεις: «Ήδη έχουμε πάρει τους παράκτιους μεσογειακούς αγώνες για τον Σεπτέμβριο του 2023 και μια σειρά άλλων ιστιοπλοϊκών διοργανώσεων, όπως το Aegean 600, αλλά και πολλά άλλα, τα οποία με μεθοδικότητα και πάντα με την συνεργασία των διοικήσεων των ομοσπονδιών πιστεύουμε ότι θα δώσουν την δυνατότητα σε πολύ κόσμο να γνωρίσει και να αγκαλιάσει διαφορετικά αθλήματα. Το πιο σημαντικό που νομίζω ότι κάναμε διότι ήταν μεγάλο στοίχημα, ήταν να συνδέσουμε τον αθλητισμό με την ιδιωτική αγορά, τον ιδιωτικό τομέα. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο στόχος που βάλαμε από την αρχή επιτεύχθη και για το ράλι Ακρόπολις και για τον ποδηλατικό γύρο και ήταν ένα μεγάλο ποσοστό, άνω του 70%-80%, να προέρχεται από την αγορά, τον ιδιωτικό τομέα».
Και ο στίβος που είναι; Αυτό το ερώτημα τέθηκε στον υφυπουργό ως απόρροια των δημόσιων τοποθετήσεων των αθλητών. «Επαναλαμβάνω όσο πιο ξεκάθαρα πως είμαστε υπέρ της διοργάνωσης μεγάλων στιβικών διοργανώσεων. Ασυζητητί, η Πολιτεία θα υποστηρίξει την διοργάνωση ενός παγκοσμίου πρωταθλήματος, σε συνεργασία με την ομοσπονδία και με τους κορυφαίους αθλητές μας, που και εκείνοι έχουν μια δύναμη επιρροής σε όλη αυτήν την υπερπροσπάθεια που πρέπει να γίνει από την χώρα».
Η φράση «σε συνεργασία με την ομοσπονδία» είναι το κλειδί. Ο ΣΕΓΑΣ πρέπει να πράξει ότι και οι 16 αθλητικές ομοσπονδίες και να απαιτήσει αυτό που αξίζει στο στίβο. Όχι ότι θα εισπράξει την άρνηση. Άλλωστε ο Λευτέρης Αυγενάκης εξέφρασε δημόσια την προτίμηση του όταν βρέθηκε στο Καυτανζόγλειο για τα Νεστόρεια. «Σύμφωνα με τις μετρήσεις του υπουργείου, ο στίβος είναι το Νο3 άθλημα στην Ελλάδα βάσει δημοφιλίας (πίσω από ποδόσφαιρο και μπάσκετ) αλλά το Νο1 στην καρδιά μας»…
