Η Κατερίνα Στεφανίδη έχει αποδείξει πολλάκις και ποικιλοτρόπως ότι είναι μία προσωπικότητα που ξεχωρίζει, και όχι μόνο αθλητικά. Μιλήσαμε μαζί της για το ρόλο της ως δημόσιο πρόσωπο, για τη σχέση του αθλητισμού με την εκπαίδευση και την κοινωνία, για την κατάσταση σε Ελλάδα και ΗΠΑ αντίστοιχα. Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της συνέντευξης.
συνέντευξη Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Ρατσισμός ως προς το φύλο, ως προς την εθνικότητα, ως προς τη σεξουαλικότητα, ως προς τη θρησκεία. Ποια θα έπρεπε να είναι η θέση του οργανωμένου αθλητισμού αλλά και των αθλητών ως άτομα σε τέτοια κοινωνικά θέματα;
Κοίτα, το Ολυμπιακό ιδεώδες και γενικά ο αθλητισμός προάγει από μόνος του την ισότητα. Μάλιστα, θυμάμαι ότι είχα ρωτήσει το Γιώργο Καπουτζίδη γιατί του άρεσε τόσο ο στίβος. Μου είχε απαντήσει ότι του αρέσει πάρα πολύ που στη γραμμή της εκκίνησης βλέπει άτομα από άλλες χώρες, θρησκείες, με διαφορετικό χρώμα, από άλλο οικονομικό ή μορφωτικό επίπεδο και παρόλα αυτά εκεί στέκονται δίπλα δίπλα ως ίσοι. Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι μόνο ποιος θα κερδίσει.
Ειδικά στο εξωτερικό βλέπω πολλούς αθλητές να εκφράζουν τις απόψεις τους και τη στήριξή τους σε τέτοια θέματα μέσα από τα social media, όπως π.χ. το twitter. Κάθε ομοσπονδία επίσης θα έπρεπε να έχει έναν άνθρωπο ο οποίος θα ασχολείται αποκλειστικά με αυτό, ο οποίος όμως θα έχει και τις απαραίτητες γνώσεις ώστε να μπορεί να την εκπροσωπεί σε αυτά τα θέματα.
Πέρα από το κομμάτι του ρατσισμού, θεωρώ πολύ σημαντικό να μιλάνε οι αθλητές αλλά ίσως για τα πράγματα για τα οποία είναι παθιασμένος ο καθένας, ώστε να έχει γνώσεις και να μπορεί να το στηρίξει με τα λόγια του. Έχει σημασία να αναφερθεί ότι, ως αθλήτρια και δημόσιο πρόσωπο δεν μπορώ να έχω ενημερωμένη γνώμη για τα πάντα και για αυτό νομίζω ότι είναι πιο συνετό να μην παίρνω θέση αν δεν ξέρω καλά κάτι.
Πόσο μάλλον αν η ερώτηση είναι για την ελληνική πραγματικότητα, ενώ ζεις εδώ και χρόνια στην Αμερική.
Σίγουρα, αν και προσπαθώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις. Για παράδειγμα, τότε με την συζήτηση για το κόψιμο του προνομίου των αθλητών στα πανεπιστήμια, επειδή με ενδιέφερε πολύ το θέμα της εκπαίδευσης είχα πάρει θέση. Συνδέεται με αυτό που είπαμε πριν για τον αθλητισμό και τις σπουδές, τα στερεότυπα υπάρχουν για κάποιο λόγο. Και πιστεύω ότι θα έπρεπε να είχαν πάρει και άλλοι αθλητές θέση υπέρ της διατήρησης του προνομίου. Δεν δίνεις στο παιδί το πτυχίο, του δίνεις τη δυνατότητα να σπουδάσει χωρίς να παίρνει τη θέση κάποιου άλλου.
Πιστεύεις ότι ο τρόπος οργάνωσης στο εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής μπορεί να εφαρμοστεί σε επιμέρους κομμάτια στην Ελλάδα;
Η συζήτηση αυτή είναι πολύ μεγάλη. Σίγουρα πολλά πράγματα μπορούν να βελτιωθούν με πρώτο και κύριο ότι στην Αμερική εσύ επιλέγεις τι θες να σπουδάσεις σύμφωνα με αυτό που αγαπάς. Στην Ελλάδα πολλά παιδιά σπουδάζουν για διάφορους λόγους κάτι το οποίο δεν τους αρέσει, με αποτέλεσμα να μη γίνουν τόσο καλοί επαγγελματίες όσο θα γινόντουσαν σε ένα αντικείμενο της αρεσκείας τους.
Σε σχέση με το πώς το σύστημα αντιμετωπίζει τους αθλητές; Οι υποτροφίες στην Αμερική είναι ίσως το αντίστοιχο του προνομίου των αθλητών στην Ελλάδα;
Ναι, μάλιστα είχα πει τότε ότι δεν είναι μόνο οι αθλητές, είναι ο καλός ο μουσικός, ο τραγουδιστής, ο ηθοποιός, ο ζωγράφος κ.τ.λ. Αν υπήρχε ένας δίκαιος τρόπος αξιολόγησης παρόμοιος με τον αθλητισμό, θα έπρεπε να υπήρχαν προνόμια και για αυτούς τους μαθητές. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολλές ώρες εκτός του διαβάσματός τους και δίνουν πίσω στην κοινωνία με άλλο τρόπο, δε δίνουν μόνο μέσα από το πόσο έγραψαν στις Πανελλήνιες. Κι εδώ, στην Αμερική, οι υποτροφίες δεν είναι μόνο αθλητικές. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα που θα δίνει κίνητρο στα παιδία να κάνουν και άλλα πράγματα πέρα από το να διαβάζουν. Είπαμε μία πολύ σημαντική λέξη πιο πριν, οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε πολυδιάστατοι.
Τι πιστεύεις για την προβολή του στίβου στην Ελλάδα;
Εδώ να πούμε ότι οι τρεις χρυσοί Ολυμπιονίκες του 2016 έχετε συνεχίσει τις εκπληκτικές παρουσίες σε παγκόσμιο επίπεδο στα αθλήματά σας. Και οι τρεις, σε ομοσπονδίες που υποχρηματοδοτούνται σε σχέση με άλλες ομοσπονδίες όπως αυτή του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ, που σαφώς παίρνουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.
Θεωρώ ότι είναι ένας φαύλος κύκλος. Ο δημοσιογράφος θα επιλέξει να δείξει το στίβο λιγότερο από το ποδόσφαιρο π.χ., άρα ο κόσμος θα δει το στίβο λιγότερο από το ποδόσφαιρο, άρα θα τον ενδιαφέρει ο στίβος λιγότερο από το ποδόσφαιρο άρα ξανά ο δημοσιογράφος θα θέλει να δείξει το ποδόσφαιρο. Φαίνεται να ανεβαίνει λίγο ο στίβος τα τελευταία χρόνια, ειδικά με τις επιτυχίες που σημειώθηκαν. Ειδικά στην Ελλάδα όμως, που είναι γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων και του στίβου, θα έπρεπε να γίνει κάτι παραπάνω. Και ως προς την προβολή, πέρα από εμένα υπάρχουν άλλα 15 άτομα από πίσω που δεν τα ξέρει ο κόσμος και αυτό είναι μεγάλο κρίμα. Αυτό συμβαίνει και αυτή τη στιγμή με το επί κοντώ: παιδιά που πριν κάποια χρόνια είδαν το Φιλιππίδη, την Κυριακοπούλου, εμένα και τώρα τον Καραλή, ασχολούνται με το αγώνισμα και εξελίσσονται. Είναι ανερχόμενα ταλέντα που ο κόσμος δεν ξέρει ενώ είναι πολύ κοντά στην επιτυχία π.χ. μία κοπέλα πέρυσι κατέρριψε το ρεκόρ αγώνων μου στη Γυμνασιάδα (Ποστίκα).
Βέβαια, πέρα από το στίβο, υπάρχουν και τα άλλα αθλήματα. Πόσο σπάνιο είναι, π.χ. για ένα αγοράκι, να ξεκινήσει ενόργανη γυμναστική και να γίνει Πετρούνιας; Τώρα έχουμε ευτυχώς το Λευτέρη που προβάλλεται -και πιο πριν μερικούς ακόμα μεγάλους αθλητές- , αλλά δε συμβαίνει πάντα αυτό. Συνήθως τα αγοράκια θέλουν να παίξουν μόνο ποδόσφαιρο. Όση παραπάνω ισότητα υπάρχει λοιπόν στην προβολή των αθλημάτων, τόσο πιο εύκολο είναι και για ένα παιδί να βρει το ταλέντο του.
Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος της συνέντευξης εδώ:
