Με την απόφαση της FIBA πλέον στα χέρια μας και χωρίς καμία διάθεση για λαϊκισμό, που περίσσεψε τις τελευταίες ημέρες στους κάθε λογής όψιμα κοινωνικά ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, ας δούμε τι σημαίνει το ότι η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ θα παίξει το καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας.
του Δημήτρη Χρυσάνθη
[email protected]
follow me @dchryss
Το πιο βασικό είναι ότι εξασφαλίζει τη συνέχειά της και διατηρεί τη θέση της ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη. Από την έκρηξη που προκάλεσε στο άθλημα το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και μετά, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει απουσιάσει μόνο από τα ολυμπιακά τουρνούα της Σεούλ (1988), της Βαρκελώνης (1992), του Σίδνεϊ (2000) και του Λονδίνου (2012) και από το Μουντομπάσκετ της Ιντιανάπολις το 2002. Από τα 27 τελευταία ραντεβού με τους ισχυρούς του παγκόσμιου μπάσκετ έχει χάσει μόνο τα 5, πράγμα που σημαίνει ότι σχεδόν κάθε καλοκαίρι έχει τη δυνατότητα να μετέχει σε μεγάλες διοργανώσεις και τις περισσότερες φορές να διακρίνεται κιόλας, με αποτέλεσμα να είναι αυτή τη στιγμή στην 5η θέση της λίστας με τις καλύτερες ομάδες του κόσμου, όπως αυτή διαμορφώνεται από την FIBA.
Οι συνεχόμενες συμμετοχές και οι διακρίσεις της, σε συνδυασμό πάντα με τις επιτυχίες των συλλόγων, διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον για το μπάσκετ στη χώρα μας κι αυτό μεταφράζεται ουσιαστικά σε διαιώνισή του. Τα παιδιά θα συνεχίσουν να προσελκύονται από αυτό και να ασχολούνται μαζί του, τα μέσα να το προβάλλουν (όσο κι αν ποτέ δεν θα το προβάλλουν περισσότερο από το ποδόσφαιρο), η τηλεόραση και τα χρήματά της να το στηρίζουν μάζι με κάποιους χορηγούς, οι οποίοι στην Ελλάδα της κρίσης είναι μεν δυσεύρετοι, αλλά μπορούν να ποντάρουν στην απήχηση που έχει το άθλημα στον κόσμο.
Με την παρουσία της Εθνικής μας στα γήπεδα της Ισπανίας αυτή η φάμπρικα θα συνεχίσει να δουλεύει, να φέρνει επιτυχίες και να προβάλει το όνομα της Ελλάδας με θετικό τρόπο διεθνώς. Κάτι που είναι απαραίτητο, ειδικά σε αυτό τον καιρό της φρικτής οικονομικής κρίσης, όπου η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουμε καταντήσει παρίες της Ευρώπης. Δεν είναι κακό λοιπόν να υπενθυμίζουμε ότι σε κάποιους τομείς παραμένουμε δυνατοί και περνάει το δικό μας.
Γι’ αυτό, ας μη στραβομουτσουνιάζουμε που πήραμε την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο με wild card και όχι με το σπαθί μας, στα γήπεδα. Είναι κι αυτή μια νίκη, έστω και σε επίπεδο παρασκηνίου, που έχει τη σημασία της. Στο κάτω κάτω με τους απίστευτα προκλητικούς και χυδαίους όρους που έθεσε η FIBA, βγάζοντας σε πλειστηριασμό τις wild cards, έπαιξαν όλοι, ακόμα κι αυτοί που αποσύρθηκαν στο τέλος και φώναζαν μετά για να ρίξουν στάχτη στα μάτια.
Για όλους αυτούς τους λόγους η 1η Φεβρουαρίου 2014 είναι μια καλή μέρα για την Ελλάδα.
