Παραδέξου το. Ακόμα και αν κάνεις την καλύτερη δουλειά του κόσμου ή είσαι από τους τυχερούς που βγάζουν χρήματα κάνοντας το χόμπι τους, θα έχουν υπάρξει σίγουρα πολλές φορές που θα αναθεμάτισες την ώρα και τη στιγμή που καταπιάστηκες με το συγκεκριμένο επάγγελμα. Το ίδιο ισχύει και στην κολύμβηση.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει ούτε ένας κολυμβητής που θα πει πως αγαπάει κάθε στιγμή αυτό που κάνει. Αν ξυπνάς στις πέντε το πρωί, έχεις διπλές προπονήσεις, πηγαίνεις γυμναστήριο, γυρνάς «πτώμα» σπίτι και δεν έχεις αναθεματίσει τη στιγμή που ξεκίνησες αυτό το άθλημα τότε μπράβο σου. Ο κανόνας όμως είναι λίγο διαφορετικός. Για την πλειονότητα των κολυμβητών δεν είναι όλες οι ημέρες τέλειες. Αυτό που κάνει δύσκολη την κολύμβηση δεν είναι οι προπονήσεις αλλά το αποτέλεσμα που θα έρθει ή δε θα έρθει. Γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα πώς είναι να προπονείσαι περισσότερες από 20 ώρες την εβδομάδα για να βελτιωθείς ένα εκατοστό του δευτερολέπτου. Παρ’όλα αυτά συνεχίζεις και κάνεις κολύμπι αν και κανείς δε σου έχει ρίξει άγκυρα στην πισίνα. Μπορείς να τα παρατήσεις και να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Αλλά εσύ εκεί.
Τα πρώτα χρόνια
Πέρασαν πολλά χρόνια από την πρώτη βουτιά που έκανες στην πισίνα, κάπου εκεί γύρω στο δημοτικό. Όμως ποτέ δε θα ξεχάσεις την ανεμελιά της εποχής. Αλήθεια, όταν πας σε ένα κατάστημα για να αγοράσεις νέο εξοπλισμό δεν έχεις δει τον εαυτό σου σε εκείνα τα μικρά παιδιά που είναι δίπλα με τους γονείς τους και διαλέγουν σκουφάκι, μαγιό ή γυαλάκια; Το κολύμπι ήταν ο,τι ωραιότερο μπορούσε να σου συμβεί σε μια καθημερινότητα γεμάτη μαθήματα, δασκάλους και διάβασμα. Δεν έβλεπες την ώρα να χτυπήσει το κουδούνι και να τρέξεις στο αυτοκίνητο του πατέρα σου που θα σε μετέφερε στο κολυμβητήριο. Βουτούσες και δε ήθελες να βγεις. Μέσα στο νερό ήταν πάντα καλοκαίρι. Αργότερα αγόρασες την μπλούζα του συλλόγου και άρχισες να τη φοράς ακόμα και όταν πήγαινες να πάρεις αυτοκόλλητα από το ψιλικατζίδικο. Φούσκωνες από υπερηφάνεια. Μετά από ένα-δύο χρόνια πήρες μέρος στους πρώτους τοπικούς αγώνες. Όλα έμοιαζαν τέλεια! Συναντούσες συνεχώς καινούργιους ανθρώπους και έκανες νέους φίλους. Εντάξει μπορεί καμιά φόρα να διαμαρτυρόσουν πως ένας αγώνας κράτησε υπερβολικά σε διάρκεια ή πως το νερό ήταν κρύο αλλά όταν ανέβαινες στο βατήρα για το 50άρι τα ξεχνούσες όλα. Τα χρόνια πέρασαν έγινες καλύτερος και πήγες στην επόμενη ηλικιακή κατηγορία. Τότε οι προπονήσεις έγιναν πιο έντονες. Έχασαν την ανεμελιά τους. Ξαφνικά τα ξενύχτια που έκανες κάθε Παρασκευή βράδυ κόπηκαν γιατί το Σάββατο είχες πρωινή. Αλλά εσύ εκεί. Δε σε ένοιαζε το παραμικρό. Στη σχολική έκθεση συνέχιζες να γράφεις πως το αγαπημένο σου άθλημα είναι το κολύμπι, πως μετά το σχολείο πηγαίνεις για κολύμπι και πως στον ελεύθερό σου χρόνο κάνεις και λίγο κολύμπι.
Η συνέχεια
Αν συνέχισες να βουτάς σε πισίνες και στο λύκειο σημαίνει πως το άθλημα είχε γίνει η καθημερινότητά σου. Η ταυτότητά σου έγραφε «κολυμβητής». Το άρωμα της χλωρίνης σε ταξίδευε περισσότερο από εκείνο της κοπέλας σου. Τότε ήταν που άρχισες να τρέχεις για να τα προλάβεις όλα. Σχολείο, κολύμπι, παρέες. Το «δε μπορώ, έχω προπόνηση» έβγαινε όλο και πιο συχνά από τα χείλη σου. Πολλά παιδιά με τα οποία κάνατε προπόνηση σταμάτησαν. «Δεν έχει νόημα όλο αυτό», έλεγαν. Σταμάτησαν αλλά δεν τους κατηγόρησες διότι απλά εσύ δεν ένιωθες όπως αυτοί. Άλλαξες παρέες. Άλλαξες φίλους. Κολλητοί σου έγιναν εκείνοι που σε έβλεπαν στην πισίνα στις πέντε το πρωί. Όλοι οι άλλοι απλά δε σε καταλάβαιναν.
Τα χρόνια πέρασαν. Σήμερα, πολύ καιρό μετά την πρώτη σου φορά στην πισίνα, συνειδητοποιείς πως η κολύμβηση πλέον είναι σαν δουλειά για εσένα. Μετά από μια εξοντωτική προπόνηση, ιδιαίτερα δε αν δεν έβγαλες το σετ όπως ήθελες, η προπόνηση φαντάζει απαίσια. Φαίνεται στο πρόσωπο και διαβάζεται στα χείλη σου. Οι τοίχοι και τα ντουλαπάκια στα αποδυτήρια γίνονται πολλές φορές μάρτυρες (ή και δέκτες) της απογοήτευσής σου. Γυρνάς σπίτι και δε θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν. Προσπαθείς όλο το βράδυ να σκεφτείς τι δεν έκανες καλά λίγες ώρες νωρίτερα. Προβληματίζεσαι και αγανακτείς και όμως την επόμενη ημέρα πάλι εκεί. Ναι, υπάρχουν στιγμές που οι κολυμβητές μπορεί να μιλήσουν με τα χειρότερα λόγια για το άθλημά τους. Άλλωστε το μίσος και η αγάπη μια λεπτή κλωστή τα χωρίζουν. Σκέψου όμως τι σου έχει προσφέρει αυτό το άθλημα. Τι συναισθήματα σου έχει χαρίσει; Πόσες εναλλαγές; Στη ζωή συμβαίνουν πολλές αναποδιές. Η κολύμβηση είναι ιδιαίτερο άθλημα. Σε έχει μάθει πώς να μαζεύεις τα κομμάτια σου. Δεν είναι εύκολο να κάνεις κάθε μέρα την ίδια προπόνηση προσδοκώντας το 00.01. Ο κολυμβητής ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Αλλά παραδέξου το. Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου μακριά από τις πισίνες; Έχεις σκεφτεί τι θα ήσουν δίχως τα πολύτιμα μαθήματα που παίρνεις από την κολύμβηση;
