«Λογική και Ευαισθησία»… Αυτός ο τίτλος χαρακτηρίζει την υδατοσφαίριση στο 17ο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στο εμβληματικό «Άλφρεντ Χάγιος» της Βουδαπέστης γίναμε μάρτυρες τόσο της λογικής – δίκαια παγκόσμιοι πρωταθλητές τους άνδρες η Κροατία και στις γυναίκες οι ΗΠΑ – όσο και της ευαισθησίας – η Εθνική μας ομάδα των ανδρών δεν κατάφερε να κάνει την υπέρβαση απέναντι σε ομάδες που την ταλαιπωρούν χρόνια, ενώ στο γυναικείο τουρνουά η τετράδα πλην Αμερικής ήταν ο ορισμός της έκπληξης.
του Γιάννη Αναγνωστόπουλου
δημοσιογράφος – σχολιαστής, ΕΡΤ
Η Ελλάδα στους άνδρες κατάφερε για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση να βρεθεί στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Αυτό από μόνο του δείχνει διάρκεια και σταθερότητα. Η παραμονή στην παγκόσμια ελίτ είναι πλέον το κεκτημένο, αλλά δυο χρόνια μετά το χάλκινο στο Καζάν δεν μπόρεσε να βρεθεί ξανά στο βάθρο, χάνοντας τη μεγάλη ευκαιρία κυρίως στον ημιτελικό απέναντι στην Ουγγαρία. Παρότι διοργανωτές ήταν μια ομάδα στα μέτρα μας και αυτό που «πληρώσαμε» ήταν η παρατεταμένη επιθετική αφλογιστία σε δυόμιση οκτάλεπτα. Η παράδοση μπορεί να μην μας ευνοεί, αλλά κάποια στιγμή είναι η σειρά σου να δημιουργήσεις ιστορία και αυτό γίνεται μόνο όταν καταφέρνεις να ξορκίζεις τους «δαίμονές» σου και να συντρίψεις αυτούς που σου δυναστεύουν την αθλητική σου ζωή. Τέτοιος αντίπαλος ήταν και η Σερβία στον αγώνα για την 3η θέση. Και το παιχνίδι «χάθηκε» πριν καν αρχίσει. Μέλλον και μάλιστα λαμπρό υπάρχει σ’ αυτή την ομάδα, αυτό που χρειάζεται είναι να αποκτήσει μια πιο ισχυρή προσωπικότητα και να νικήσει τα φαντάσματά της.
Από την άλλη η Κροατία κατέκτησε δίκαια τον παγκόσμιο τίτλο, δείχνοντας ότι μόνο ο κόσμος στην εξέδρα δεν μπορεί να σου δώσει τη νίκη και μάλιστα σ’ έναν τελικό. Οι Ούγγροι πάντως σε κανένα σημείο του τουρνουά δεν έπεισαν ότι είναι το απόλυτο φαβορί, ενώ στο ντέρμπι του ομίλου τους απέναντι στην Ιταλία χρειάστηκαν και τα «σφυριγματάκια» τους για να πάρουν την ισοπαλία. Ο αρχηγός τους Ντένες Βάργκα ήταν ωσεί παρών στον τελικό με τις προσπάθειές του να δείχνουν ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης. Η κόντρα για την αρχηγία της Ουγγαρίας μόλις έχει ξεκινήσει με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να παίρνουν σαφώς θέση υπέρ του τερματοφύλακα Βίκτορ Νάγκι. Αντίθετα ο αρχηγός της Κροατίας – που έχασε και πέντε εβδομάδες από την προετοιμασία λόγω τραυματισμού – Σάντρο Σούκνο ήταν καθοριστικός στην έκβαση του χρυσού μεταλλίου. Η Σερβία που ήταν το μεγάλο φαβορί αρκέστηκε στο χάλκινο μετάλλιο, μιας και οι τρομεροί Κροάτες τους νίκησαν μετά από 7 χρόνια και τους «έριξαν» από την κορυφή.
H 7η θέση αδικεί τις γυναίκες
Η Εθνική των γυναικών μετά από καιρό έδειξε και πάλι ότι μπορεί να καταφέρει πράγματα. Η 7η θέση ειδικά σ’ αυτό το συγκεκριμένο τουρνουά ίσως να αδικεί την αξία της, απλά μερικές «κακές συνήθειες» δεν κόβονται. Το γκολ που δέχτηκε πέντε δευτερόλεπτα πριν το τέλος του προημιτελικού με την Ισπανία που οδήγησε το παιχνίδι στα πέναλτι και την ήττα, θύμισε έντονα τόσο τον αποκλεισμό από τη Ρωσία στο περσινό προολυμπιακό τουρνουά στην πόλη Γκούντα της Ολλανδίας, όσο και την ήττα και πάλι από τις Ρωσίδες στον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο της Ρώμης το 2009. Κορυφαία της στιγμή ήταν η νίκη με 3 γκολ διαφορά, 11 – 8 την τελευταία αγωνιστική των ομίλων επί της Αυστραλίας που της έδωσε και την απευθείας πρόκριση στα προημιτελικά.
Σ’ αυτό το παγκόσμιο των γυναικών είχαμε τρεις Έλληνες προπονητές. Τον Γιώργο Μορφέση στον πάγκο της Εθνικής μας και τους Χάρη Παυλίδη στον Καναδά και Σάκης Κεχαγιά στην Αυστραλία. Ο Παυλίδης κατάφερε προς έκπληξη των περισσότερων να οδηγήσει μέχρι την τετράδα την ομάδα του αφήνοντας εκτός διεκδίκησης μεταλλίων τις Ουγγαρέζες, σ’ ένα παιχνίδι που τα κορίτσια των διοργανωτών «λύγισαν» από την πίεση και το άγχος. Η Ρωσία που έχασε ακόμα και από την 8η Αυστραλία πήρε το χάλκινο μετάλλιο επιβεβαιώνοντας σε κάθε της σχεδόν εμφάνιση το πλούσιο ταλέντο της, αλλά και την «τρέλα» της. Πριν τη διοργάνωση οι Ισπανοί έλεγαν ότι έκαναν ανανέωση και θέλουν να προετοιμαστούν για το ευρωπαϊκό που θα φιλοξενήσουν του χρόνου στη Βαρκελώνη. Τελικά εκμεταλλεύτηκαν τις συγκυρίες και έφτασαν μέχρι τον τελικό. Εκεί βέβαια τους περίμεναν οι Αμερικανίδες που σαφώς ήταν η κορυφαία ομάδα του τουρνουά. Ο Κιρκόριαν έχει φτιάξει ένα συμπαγές σύνολο που παίζει με δύναμη, ταχύτητα, οξυδέρκεια και κυνική αποτελεσματικότητα που είναι πάρα πολύ δύσκολο να νικηθεί.
ΥΓ Το τελετουργικό των απονομών κράτησε πάνω από είκοσι λεπτά. Σημαντικό χρόνο σπατάλησε η αναγγελία των αξιωματούχων της FINA που θα έδιναν τα μετάλλια και μάλιστα με παρουσίαση ροκ σταρς. Κι έτσι κι αυτοί έζησαν το όνειρό τους…
