«Πραγματοποιήθηκε το υπέρτατο όνειρο»

Ο πατέρας του Κώστας ήταν γυμναστής, τερματοφύλακας και διαιτητής βόλεϊ. Ο Μπάμπης Παπαδογούλας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια κλασική περίπτωση «το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά» με την υποσημείωση όμως ότι εν τέλει κατάφερε να τον ξεπεράσει με την τελευταία του διάκριση που ήταν κι ένα όνειρο ζωής.

του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]

Την παρουσία του ως διαιτητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο,καθώς εδώ και λίγες ώρες έλαβε το mail από την FIVB με το οποίο επιβεβαιωνόταν η παρουσία του στους 16 τυχερούς διαιτητές οι οποίοι θα καλύψουν τα Ολυμπιακά τουρνουά ανδρών – γυναικών το ερχόμενο καλοκαίρι στο Ρίο. «Νιώθω ότι υλοποιήθηκε το υπέρτατο όνειρο μου! Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο κι έχοντας ζήσει την εμπειρία των Αγώνων της Αθήνας ως επόπτης περιμένω πλέον πως και πως για έρθει η στιγμή του ταξιδιού», παραδέχθηκε ο Θεσσαλός διαιτητής μιλώντας στο Sportsfeed.

Το όνειρο ξεκινά τον Άυγουστο
Το ταξίδι για το Ρίο θα ξεκινήσει την 1η Αυγούστου (8-22 οι αγώνες) αλλά έχοντας ήδη βρεθεί εκεί τον περασμένο Σεπτέμβριο για το test event το σίγουρο είναι ότι: «πρόκειται για τον ιδανικό τόπο για ένα τουρνουά μπιτς βόλεϊ. Το άθλημα μπορεί να γεννήθηκε στις ΗΠΑ αλλά στην Κόπα Καμπάνα γιγαντώθηκε και αυτό που είδα πέρσι, όλη την παραλία να παίζει μπιτς και ποδόσφαιρο, είναι πραγματικά εντυπωσιακό».
Μέχρι τότε πάντως στην καρδιά του θα παραμένει ως αγαπημένος προορισμός το Γκστάαντ της Ελβετίας, εκεί όπου πριν από 10 χρόνια έπαιξε το πρώτο του τουρνουά ως διεθνής διαιτητής της άμμου (γιατί παρεμπιπτόντως είναι και στην σάλα) προσθέτοντας ένα ακόμη κρίκο στην μακρά και πετυχημένη αλυσίδα με τους έλληνες ρέφερι του αθλήματος. «Οι Έλληνες διαιτητές είτε στην σάλα, είτε στην άμμο είναι υψηλού επιπέδου, Παλαιότερα αυτό σίγουρα οφειλόταν και στο γεγονός ότι και τα πρωταθλήματα μας ήταν πολύ υψηλού επιπέδου κι αυτό βοηθούσε και τους διαιτητές», προσθέτει με νόημα ενώ κατά την προσωπική του άποψη τα δεδομένα είναι πιο δύσκολα για έναν διαιτητή: «στην άμμο γιατί πέρα από τις καιρικές συνθήκες χρειάζεται περισσότερο κρίση και υποκειμενικότητα στις υποδείξεις ενώ στη σάλα υπάρχει η δυσκολία της ταχύτητας. Στην άμμο πάντως οι αγώνες είναι ένα σόου όπου προσαρμόζεσαι διαφορετικά…».
Με τον τρόπο που μιλάει τα κάνει να φαίνονται όλα αρκετά απλά και σχετικά εύκολα παρόλο που άμμος και σάλα έχουν σημαντικές διαφορές… Ωστόσο για τον Μπάμπη Παπαδογούλα ο οποίος μέχρι και την περσινή σεζόν πέρα από τις διαιτησίες σε άμμο, σάλα και την Πυροσβεστική την οποία υπηρετεί έπαιζε και ποδόσφαιρο (!!!) λογικό είναι κάποια πράγματα να… φαντάζουν εύκολα. «Έπαιζα 14 χρόνια ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα από τον Απόλλωνα Λάρισας, πέρασα από Πανθρακικό, Πανδραμαϊκό, Χαλκίδα, Άρη Σούδας και πέρσι τελείωσα την καριέρα μου στον Όλυμπο Γόννων μια ομάδα που έχει έδρα το ομώνυμο χωριό στην κοιλάδα των Τεμπών. Εμένα από μικρός το βόλεϊ μου άρεζε αλλά το ποδόσφαιρο μου έδινε τα χρήματα», εξηγεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια ενώ στην ερώτηση μας για το πώς προέκυψε τερματοφύλακας η απάντηση ήταν απλή και εξήγησε εν συντομία και τη συνολική του πορεία: «Ο πατέρας μου Κώστας ήταν γυμναστής κι αυτό σπούδασα κι εγώ, διαιτητής βόλεϊ και… τερματοφύλακας».

Έρχεται και ο τρίτος
Ποιος ξέρει ίσως ο Κώστας Παπαδογούλας τζούνιορ που είναι μόλις 4 ετών σε λίγα χρόνια γίνει ο τρίτος κρίκος αυτής της ξεχωριστής αλυσίδας. «Θα ήθελα να τον δω να παίζει βόλεϊ αλλά όταν έρθει η ώρα ας το αποφασίσει ο ίδιος» λέει και πριν τον αποχαιρετίσουμε θυμάται να πει το δικό του ευχαριστώ στους ανθρώπους που τον βοήθησαν για να φτάσει μέχρι το Ολυμπιακό όνειρο.
«Ο Βασίλης Αντωνούλης είναι ο δάσκαλος μου όσον αφορά την σάλα και του χρωστώ πολλά, αλλά στην άμμο θέλω να σταθώ στον Παναγιώτη Ρουσάκη που με ανακάλυψε και στον Βασίλη Ράπτη που με έπλασε».

Από την άμμο στη… σφυρίχτρα
«Εσύ θα κάνεις καριέρα στο μπιτς βόλεϊ», του είχε πει ο παλαίμαχος διεθνής διαιτητής Παναγιώτης Ρουσάκης στην Βελίκα της Λάρισας πριν από 13 χρόνια όταν είχε βρεθεί τυχαία στην παραλία και ελλείψει άλλων διαιτητών βρέθηκε να διευθύνει αγώνες του τουρνουά του πανελληνίου πρωταθλήματος. Εκεί έπεσε ο σπόρος και τους επόμενους μήνες πήγε στην σχολή διαιτητών της άμμου με καθηγητή τον Βασίλη Ράπτη ο οποίος τον έβαλε για τα καλά στο δρόμο της καταξίωσης.
Γιατί όσο να’ ναι το ταξίδι από την ταπεινή Βελίκα ως το Ρίο, είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό και συνάμα ξεχωριστό.