Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί στα social media ένα μικρό κειμενάκι το οποίο οι αθλητές αναρτούν στα προφίλ τους, εν είδει… διαμαρτυρίας
του Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Το συγκεκριμένο κειμενάκι, το οποίο περιφέρεται στο διαδίκτυο με τη μορφή εικόνας, αναφέρει τα εξής: «Κανένας μη αθλητής δεν μπορεί να ξέρει τί θυσίες κάνει ο κάθε αθλητής για να πετύχει τους στόχους του και να φτάσει ψηλά. Πίσω από έναν αθλητή υπάρχει μια χαμένη νεότητα. Χαμένες οικογενειακές στιγμές, σχολικές εκδρομές, βόλτες, ξενύχτια, διακοπές. Γι’ αυτό, όταν βλέπετε αθλητές να αγωνίζονται, χειροκροτήστε τους. Δεν έχει σημασία αν ήταν τέλεια ή λιγότερο καλή η προσπάθεια τους. Κάθε μέρα προσπαθούνε περισσότερο από ότι εσείς νομίζετε. Αγωνίζονται και δεν τα παρατάνε».
Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, όπως όλοι οι συνάνθρωποι μας, έτσι και οι αθλητές ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά. Είναι υποχρεωμένοι να προπονούνται ώρες ατελείωτες και παράλληλα να εργάζονται για να μπορούν να βιοποριστούν. Πολλοί από αυτούς πληρώνουν από την τσέπη τους ακόμα και για να αγωνιστούν.
Υπάρχουν χιλιάδες αθλητές και αθλήτριες σε όλα τα αθλήματα, οι οποίοι δεν τυγχάνουν προβολής όπως οι 20-30 που διαπρέπουν σε παγκόσμιο επίπεδο και υποστηρίζονται από κάποιο χορηγό (δεν αναφέρομαι σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ).
Υπάρχουν αθλητές και αθλήτριες που θα προπονηθούν στις 7 το πρώι, μετά θα πάνε στη σχολή τους, το απόγευμα θα δουλέψουν ημιαπασχολούμενοι κάπου και το βράδυ αν βρουν χρόνο θα προπονηθούν. Στο ενδιάμεσο θα διαβάσουν κιόλας. Όπως η τρίτη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου εφήβων-νεανίδων, Ηλιάννα Κοροσίδου, η οποία στα διαλείμματα της προπόνησης διάβαζε για την εξεταστική της.
Ο 20χρονος αθλητής του τάε κβον ντο Γιώργος Σιμιτσής κάνει… έρανο εντός οικογένειας μαζεύοντας χρήματα από παππούδες, γιαγιάδες θείους, θείες και φυσικά τους γονείς προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρο της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο χάλκινος παγκόσμιος πρωταθλητής εφήβων στην πάλη, Δημήτρης Τσεκερίδης δουλεύει μαζί με τον πατέρα του στη λαϊκή αγορά και δε χάνει μάθημα στο σχολή του.
Μπορώ να γράφω μέχρι αύριο το πρωί για ανάλογες περιπτώσεις.
Πόσοι από αυτούς τα έχουν παρατήσει; Ελάχιστοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού και το έκαναν από αγανάκτηση. Όλοι οι υπόλοιποι συνεχίζουν να δίνουν τον αγώνα τους καθημερινά. Στα προπονητήρια, στις αίθουσες των σχολείων και των πανεπιστημίων και φυσικά στο χώρο εργασίας τους. Το μόνο που ζητάνε είναι ο σεβασμός. Δεν τον θέλουν δανεικό. Τον έχουν κερδίσει.
Σεβασμό από όλους εμάς που τους αγνοούμε στον αγώνα τους και τους θυμόμαστε μόλις μυριστούμε… αίμα.
