Στις αρχές Οκτωβρίου η oμοσπονδία στίβου μας παρουσίασε μέσω του προέδρου της Επιτροπής Επιμόρφωσης κ. Σπύρου Κελλη μια σειρά από αλλαγές. O στόχος ήταν να ωθήσει τους προπονητές να δουλέψουν πολύπλευρα και με μακροχρόνιο προγραμματισμό για τη βελτίωση στο επίπεδο ειδικά αγωνισμάτων όπως αυτά των δρόμων αντοχής. Αυτά στα οποία παρατηρείται μακροχρόνια οπισθοδρόμηση των επιδόσεων αλλά και εκτενή πρόωρη εγκατάλειψη της αγωνιστική δραστηριότητας.
του Γιάννη Δαγκόγλου
προπονητή στίβου
Το αξιοπερίεργο είναι ότι ο πρόεδρος της Επιτροπής αν και με πολύ μεγάλη πείρα καθότι έχει υπάρξει για πολλά χρόνια καθηγητής πανεπιστημίου πάνω στο αντικείμενο τον οποίο κι εγώ είχα την τύχη να έχω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον σημαντικότερο ίσως κομμάτι που αφορά στον ετήσιο προγραμματισμό αλλά και την αύξηση των αγωνιστικών ευκαιριών των αθλητών για τους δρόμους μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων παρά μόνο με τις μικρές αλλαγές στις αποστάσεις στους δρόμους αντοχής για τις ηλικίες Κ14 και Κ16.
Ξεκινώντας να αναλύουμε το αγωνιστικό καλεντάρι για την επόμενη χρονιά το πρώτο που διαπιστώνουμε είναι ότι είναι ελάχιστοι οι αγώνες που αφορούν την χειμερινή περίοδο και το κλειστό στίβο. Εκεί όπου η κανονική προετοιμασία για κάποιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου είναι ουτοπία αφού ο ελαστικός τάπητας τοποθετείται για ελάχιστες μέρες στο ΣΕΦ, το κλειστό της Παιανίας παραμένει σε τέτοια κατάσταση όπου είναι αδύνατη οποιαδήποτε χρήση του ενώ οι αθλητές της περιφέρειας δεν έχουν κανένα κανονικό κλειστό προπονητήριο. Επίσης οι αγώνες είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού!
Όσο για την σημαντικότερη δραστηριότητα για όλη την χειμερινή περίοδο αλλά και από τα πιο βασικά προπονητικά μέσα για έναν αθλητή αντοχής που είναι ο ανώμαλος δρόμος, το πρωτάθλημα διεξάγετεαι παραδοσιακά στα τέλη Φεβρουαρίου και ουσιαστικά είναι ο μόνος αξιόλογος αγώνας για τους αθλητές να ανταγωνισθούν μεταξύ τους αφού άλλοι δυο «αναπτυξιακοί» αγώνες που αναφέρονται είναι κάτι αντίστοιχο με τους πρώην διασυλλογικούς χωρίς όμως τον χαρακτήρα πρόκρισης και με οργανωτές τα κατά τόπους σωματεία. Ο ανταγωνισμός είναι περιορισμένος όπως και το ενδιαφέρον.
Την ίδια στιγμή, στην γειτονική μας Ιταλία οι αθλητές εκτός από τους πολύ καλούς αγώνες ανωμάλου δρόμου που διοργανώνουν οι κατά τόπους αθλητικοί σύλλογοι έχουν δυο διασυλλογικά πρωταθλήματα (ένα ατομικό και ένα ομαδικό) και δυο αντίστοιχα πρωταθλήματα σε εθνικό επίπεδο καθώς και το περίφημο φεστιβάλ ανωμάλου δρόμου όπου οι αθλητές σε ένα Σαββατοκύριακο αγωνίζονται σε δυο αγωνίσματα. Μια σκυταλοδρομία και ένα ατομικό αγώνα!
Με τον μήνα Μάρτιο αρχίζει και ένα τρελό… σαφάρι από αγωνιστικές υποχρεώσεις για όλες τις κατηγορίες, όλες τις ηλικίες και όλα τα αγωνίσματα. Σαν να θέλουν αυτοί που το σκέφτηκαν και το σχεδίασαν να χωρέσουν την δραστηριότητα όλης της χρονιά μέσα σε 4,5 μήνες (από μέσα Μαρτίου μέχρι τέλη Ιουλίου)!
Αυτό ειδικά για τους αθλητές αντοχής αποτελεί ίσως την σοβαρότερη τροχοπέδη στην βελτίωση τους αφού αντί να υπάρχει μια ολοκληρωμένη περίοδος χειμερινής προετοιμασίας και αγώνων ανωμάλου δρόμου με την αντίστοιχη περίοδο ενεργητικής ανάληψης και προετοιμασίας της επόμενης αγωνιστικής κορύφωσης, οι αθλητές αρχίζουν να συμμετάσχουν σε αγώνες ξεκινώντας από τον ημιμαραθώνιο και τα σχολικά αλλά και διασυλλογικά πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών. Όλα αυτά χωρίς να έχουν κάνει την πρώτη κορύφωση της αγωνιστικής τους απόδοσης αλλά και να έχουν ετοιμάσει τη επόμενη με κατάλληλη προετοιμασία.
Επίσης για πρώτη φορά το πανελλήνιο πρωτάθλημα των 10.000μ. σε στάδιο διεξάγεται ημέρα καθημερινή μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα πριν καν βγει ο μήνας Απρίλιος και σίγουρα πολύ μακριά από το ευρωπαϊκό κύπελλο που είναι στις αρχές Ιουλίου! Άραγε τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει ο υπεύθυνος προπονητής της ομοσπονδίας για την αγωνιστική κατάσταση των υποψηφίων για συμμετοχή αθλητών όταν έχουν τρέξει πάνω από 2 μήνες νωρίτερα στην πρόκριση και στο μοναδικό αγώνα 10 χιλιομέτρων που γίνεται σε στάδιο στην Ελλάδα;
Το δε πανελλήνιο πρωτάθλημα των 10 χιλιομέτρων που πιθανόν να διεξαχθει μαζί με κάποιο λαϊκό αγώνα μόνο σαν τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται από την ομοσπονδία αφού η μη αξιολόγηση του αλλά και η αδυναμία εύρεσης κονδυλίων για πιθανά πριμ και κάλυψη εξόδων μετακίνησης αποθαρρύνει την συμμετοχή των καλύτερων Ελλήνων αθλητών και αθλητριών. Πάλι οι γείτονες Ιταλοί μας δείχνουν τον δρόμο αφού παρά τις ευρωεκλογέ,ς το δικό τους καλεντάρι έχει σαν ημερομηνία διεξαγωγής του Εθνικού πρωταθλήματος των 10 χιλιομέτρων σε στάδιο τη 18η Μαΐου όταν εμείς εκείνη την ημερομηνία έχουμε προγραμματίσει το διασυλλογικό πρωτάθλημα της κατηγορίας ανδρών!
Προσθέστε στα παραπάνω την μη διεξαγωγή αγωνισμάτων μεγαλυτέρων από τα 1.500 μέτρα στα ελληνικά μίτινγκ, την κυριολεκτική εξαφάνιση αγωνισμάτων όπως τα στιπλ αλλά και την μη διεξαγωγή αγωνισμάτων και πρωταθλημάτων που στις ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού γίνονται εδώ και πολλά χρονιά όπως τα 10χλμ. και 15χλμ. σε άσφαλτο παίδων και αντίστοιχα 10 και 5χλμ. κορασίδων αλλά και ο ημιμαραθωνιος εφήβων και νεανίδων. Συν την παντελή έλλειψη αγώνων διασυλλογικών ή πανελληνίων (τί απέγιναν οι φάσεις διασυλλογικών πρωταθλημάτων αλλά και διοργανώσεις όπως ο κύπελλο που διεξάγονται σε μια δεύτερη αγωνιστική περίοδο τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο;) και βρήκατε μια από τις βασικές αιτίες που οι αθλητές αντοχής στην χώρα μας σταματούν τον αγωνιστικό αθλητισμό για να ξαναγυρίσουν στα… όντα τους κάνοντας τζόκινγκ σαν «πελάτες» στον Μαραθώνιο της Αθήνας!
Ίσως τα παραπάνω αποτελούν ένα καλό οδηγό για αυτούς που θέλουν πραγματικά να αλλάξουν κάτι προς το καλύτερο στα αγωνίσματα αντοχής και να μη μένουν στο να μεγαλώνουν τις αποστάσεις κατά 200 μέτρα…
