Τελευταία ανταπόκριση από Ρίο

Μετά από 22 μέρες παραμονής στο Ρίο, ήρθε η ώρα της επιστροφής στην Ελλάδα. Οι 22 καλύτερες μέρες της δημοσιογραφικής μου ζωής τελείωσαν και επιστρέφω στην Ελλάδα κακοταΐσμένος, άυπνος, ταλαιπωρημένος αλλά πάμπλουτος.

Ρίο Θανάσης Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
φωτογραφία Αγγελος Ζυμάρας
azsportsimages.com
Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή (ολική/μερική/περιληπτική/κατά παράφραση) των φωτογραφιών του Sportsfeed.gr με οποιονδήποτε τρόπο χωρίς τη προηγούμενη γραπτή άδεια (Ν. 2121/1993).

Όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Ρίο, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, αθλητές, προπονητές, παράγοντες είτε ήταν η πρώτη μας φορά είτε πολλοστή, όλοι μας προσθέσαμε στο βιογραφικό μια τρομερή εμπειρία που θα μας συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής μας. Οι λόγοι πολλοί.
– 1οι Αγώνες στη λατινική Αμερική
– 5η καλύτερη παρουσία της Ελλάδας από το 1896
– μετάλλιο στην κολύμβηση μετά από 120 χρόνια
– νταμπλ μεταλλίων μετά από 112 χρόνια
– χρυσό στο στίβο μετά από 12 χρόνια
– επιστροφή στα μετάλλια για την ιστιοπλοΐα μετά από οκτώ χρόνια
– τελευταίοι Ολυμπιακοί για Μπολτ και Φελπς
– τρομερό παγκόσμιο ρεκόρ από τον Βαν Νίκερκ
– επικό «αντίο» από τον Σπύρο Γιαννιώτη
– πρώτη φορά γυναίκα αθλήτρια μπαίνει πρώτη στο Ολυμπιακό στάδιο
– ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας συμμετέχει στην τελετή λήξης ντυμμένος.. Super Mario

Επίσης, όσοι βρεθήκαμε στο Ρίο αντικρίσαμε την βραζιλιάνικη πραγματικότητα που δεν έχει καμία σχέση με όλα όσα μετέδιδαν προ-Ολυμπιακά τα δυτικά ΜΜΕ (και αναπαρήγαγαν τα δικά μας… εναλλακτικά), με αποτέλεσμα πολύ μεγάλος αριθμός επισκεπτών να μην ταξιδέψει στο Ρίο για να απολαύσει πραγματικά καταπληκτικούς Αγώνες. Ποια είναι η πραγματικότητα;
– Οι Βραζιλιάνοι είναι φιλόξενος και πολύ ευγενικός λαός, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε ότι χρειαστείς. Καμία σχέση με τους ξινούς Βορειοευρωπαίους.
– Τα αγγλικά είναι άχρηστη γλώσσσα στη Βραζιλία.
– 22 μέρες στο Ρίο, «συνάντησα» μόνο ένα παραζαλισμένο κουνούπι. Με τα κλιματιστικά να είναι παντού στους 16 βαθμούς δεν επιβιώνουν ούτε τα κουνούπια του Έβρου.
– Το φαγητό στη Βραζιλία είναι χάλια. Το πιο νόστιμο που έχουν, είναι το τελείως βρώμικο και ανάμεικτο (όλα τα είδη κρέατων) σουβλάκι που πουλάνε οι πλανόδιοι αλλά και οι ιδιώτες στις αυλές των σπιτιών τους.
– Εγκληματικότητα υπάρχει, όσο υπάρχει και σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Αν πας γυρεύοντας θα πέσεις πάνω της.
– Το κυκλοφοριακό ήταν το πιο σοβαρό πρόβλημα στο Ρίο. Ευτυχώς για όλους τους διαπιστευμένους υπήρχε η Ολυμπιακή λωρίδα και δεν καταλάβαινες κίνηση.
– Πότε μην εμπιστεύεστε τους Βραζιλιάνους στο ντύσιμο για να ντυθείτε ανάλογα με τη θερμοκρασία. Οι μισοι κυκλοφορούν με βερμούδες, αμάνικα και παντόφλες και οι άλλοι μισοί με μπουφάν!
– Κανένας από τους 11.500 αθλητές δεν παραπονέθηκε για το Ολυμπιακό χωριό και τα μολυσμένα νερά. Ρωτήστε τον Γιαννιώτη…

Το λάθος με το στάδιο
Όσο φιλότιμοι και πρόθυμοι και αν ήταν οι Βραζιλιάνοι υπήρξαν και κάποιες σοβαρές… αστοχίες. Η σημαντικότερη: Το Ολυμπιακό στάδιο ήταν εκτός Ολυμπιακού πάρκου. Έγκλημα και απορίας άξιο πως η ΔΟΕ συμφώνησε. Το Ολυμπιακό στάδιο είναι η καρδιά των Αγώνων και το πάρκο είναι το σώμα. Δεν μπορείς να τα διαχωρίζεις. Λογικό λοιπόν να μη γεμίζει το στάδιο και στο πάρκο να μην υπάρχει έντονος ο Ολυμπιακός παλμός.

Last man standing
Όπως κάνω παντού όπου πηγαίνω δημοσιογραφική αποστολή, είμαι αυτός που διώχνουν την τελευταία μέρα για να κλείσουν το «μαγαζί». Στο Ρίο δεν μπορούσα να χαλάσω την πάραδοση. Η ανακοίνωση της 22ας Αυγούστου έγραφε: «23:59 κλείνει το διεθνές κέντρο Τύπου». Θέλησα αυτό το κείμενο που θα είναι και το τελευταίο μου από το Ρίο να το γράψω εκεί όπου ξεπάγιαζα επί 22 μέρες (στους 16 βαθμούς τα κλιματιστικά). Εκεί όπου αν υπήρχε ντουζιέρα θα έμενα σερί και τις 22 μέρες. Αυτό το «Sorry we are closing» πολύ με πείραξε.
Αφού καθυστέρησα όσο μπορούσα, τελικά εγώ και 3-4 ακόμα ξεχασμένοι Βρετανοί και Ιάπωνες βγήκαμε στον προαύλιο χώρο. Στο βάθος τα φώτα από το Ολυμπιακό χωριό έδειχναν πως υπάρχει ακόμα ζωή. Μπήκα στον πειρασμό να περάσω μία βόλτα και από εκεί. Δε θα αποκαλύψω τελικά τί έκανα.
Από τις 3 Αυγούστου που βρίσκομαι στο Ρίο δεν έχω επισκεφτεί κανένα απολύτως αξιοθέατο. Ούτε καν στον Χριστό τον λυτρωτή δεν πήγα και στην Κόπακαμπανα πήγα ξώφαλτσα για το open water και μόνο. Καρφί δεν μου καίγεται. Τα πραγματικά αξιοθέατα στο Ρίο ήταν οι 94 Έλληνες αθλητές και αθλήτριες, ο Μπολτ, ο Φάρα, ο Βαν Νίκερκ, ο Ρουντίσα, η Αγιάνα, ο Φελπς, η Λεντέκι, η Σέστρεμ, η Μπάιλς, ο Ουτσιμούρα, η Μαρούλις, ο Ρινέρ, οι Χάμις-Μποντ και ο τρομερός Κιπτσόγκε (θεός). Μαγεύτηκα από την τελετή έναρξης και λήξης και αποχωρώ σήμερα από το Ρίο γεμάτος και με ένα μαγιό αφόρετο. Ποια Κόπακαμπάνα…

ΥΓ1. Γεγονότα όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσφέρονται για διαγωνισμούς αναμνηστικών φωτογραφίων με τους σταρ των Αγώνων, αλλά και τους μεταλλιούχους Έλληνες. Πάρα τα έξι ελληνικά μετάλλια και τους δεκάδες σταρ που κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία με μετάλλιο ή σταρ. Ούτε καν με τον Γιουσέιν Μπολτ που τον είχα και εύκολο (το άφησα ως κίνητρο για το Λονδίνο το 2017). Την τελευταία μέρα των Αγώνων και όταν τα φώτα του Ολυμπιακού σταδίου χαμήλωσαν, επέλεξα να βγάλω μία και μοναδική φωτογραφία με τον σημαντικότερο άνθρωπο για εμένα στο Ρίο. Τον διευθυντή επικοινωνίας της IAAF, ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο αδελφός μου, για τον οποίο είμαι πολύ περήφανος βλέποντας την εκτίμηση και το σεβασμό που του έχουν παγκοσμίως.

20 Αυγούστου 2016, Ολυμπιακό στάδιο Ρίο. Μετά από 18 μέρες αδιάκοπου τρεξιματος, δύο κουρασμένοι Νικολάου. Ο διάσημος είναι ο δεξιά.

YΓ2. Θέλω να ευχαριστήσω και δημόσια τον Άγγελο Ζυμάρα. Τον κορυφαίο Έλληνα φωτορεπόρτερ που το Sportsfeed έχει την τιμή να συνεργάζεται μαζί του σε όλες της μεγάλες διοργανώσεις. Εκτός από τις εξαιρετικές φωτογραφίες που «ντύνουν» τα κείμενα μας, τα… κλικ του Άγγελου είναι και το μοναδικό επαγγελματικό αναμνηστικό των αθλητών μας, οι οποίοι αν δεν κατακτούν μετάλλιο σπανίως αποτελούν στόχο ξένων πρακτορείων.

ΥΓ3. Η κεντρική φωτογραφία του κειμένου είναι ότι πιο αντιπροσωπευτικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Ήταν τόσο όμορφοι που δε χρειαζόταν τίποτα άλλο, παρά μόνο να επικεντρωθείς σε αυτούς. Όπως η τελευταία πασαρέλα της Ζιζέλ σε ένα εντελώς άδειο σκηνικό με τη μουσική υπόκρουση από το «Κορίτσι της Ιπανέμα» που καθήλωσε το μισό πλανήτη για αυτό το δίπλεπτο που έκανε να διασχίσει την αρένα του Μαρακανά στην τελετή έναρξης.