Δεν είναι εύκολο να διαλέξεις την κορυφαία αθλητική στιγμή από τη χρονιά που πέρασε η οποία μπορεί να μην ήταν Ολυμπιακή σαν αυτή που ακολουθεί, όμως ήταν γεμάτη από ιστορικά γεγονότα στον αθλητισμό.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Με αντικειμενικά κριτήρια ίσως ήταν το αργυρό μετάλλιο του Κριστιάν Γκολομέεβ στα 50μ. ελεύθερο ή το χάλκινο της Κατερίνας Στεφανίδη στο άλμα επί κοντώ και της Δώρα Γκουντούρα στη σπάθη γυναικών. Μέσα στο 2019 βρέθηκα σε αρκετά στάδια, κολυμβητήρια και αγωνιστικούς χώρους αλλά και σε δύο μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις, το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου της Ντόχα και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης 25άρας πισίνας στη Γλασκόβη. Οπότε οι δικές μου στιγμές δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες από αυτές που είδα ζωντανά να συμβαίνουν σε απόσταση μερικών μέτρων.
Ως μεγάλος φαν του στίβου μπορώ να εκτιμήσω ότι στο στάδιο Καλίφα γράφτηκε ιστορία μπροστά στα μάτια μου, ειδικά τις δύο τελευταίες μέρες. Η μάχη της σφαιροβολίας ανδρών ήταν σίγουρα το αποκορύφωμα και θυμάμαι ακόμα τις κερκίδες να ξεσηκώνονται με τις βολές των Γουολς, Κράουζερ και Κόβαξ. Εμείς ξεσηκωθήκαμε βέβαια και όταν έκανε σίγουρο το μετάλλιο η τεράστια Κατερίνα Στεφανίδη, ενώ έντονη στιγμή ήταν και ο αντισυμβατικός τελικός των 110μ. με εμπόδια με τους δύο αθλητές του Αντώνη Γιαννουλάκη, Τραΐκοβιτς και Ορτέγκα, και όλες τις εναλλαγές συναισθημάτων. Στη μνήμη μου έχει παραμείνει επίσης η εικόνα του γεμάτου σταδίου που αποθέωνε τον Μουτάζ Έσα Μπαρσίμ και το πάρτι που είχαν στήσει στις κερκίδες οι Αφρικανοί λίγες μέρες πριν για τους τελικούς των αποστάσεων.
Από τη Γλασκόβη οι αναμνήσεις είναι πιο πρόσφατες. Οι κούρσες του Βαζαίου, της Ντουντουνάκη, του Χρήστου και του Παπαστάμου, τα σπριντ για να τους προλάβω στη μεικτή ζώνη από τα δημοσιογραφικά έδρανα, τη συγκίνηση μετά τα ρεκόρ και τα μετάλλια, την αγωνία να μεταφέρω γρήγορα τις πρώτες δηλώσεις. Άλλωστε, «για τέτοιες στιγμές ζούμε», όπως πολύ σωστά μας είχε πει τότε ο Αλέξανδρος Νικολόπουλος. Όλοι πάντως μας είπαν γουρλήδες αφού η πρώτη μας αποστολή στην κολύμβηση ήταν και η καλύτερη στην ιστορία μας. Και στις δύο διοργανώσεις αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους είχα τη χαρά και την τύχη να μιλήσω με πολλούς αθλητές, άλλους πιο έμπειρους και άλλους πιο νέους, και να καταγράψω τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, να μεταφέρω τις ευχαριστίες τους και να προβάλλω την προσπάθειά τους.
Προσωπικά κλείνω τη χρονιά ικανοποιημένος για το λιθαράκι που έβαλα μέσα από τη δουλειά μου προς την κατεύθυνση μιας πιο δίκαιης προβολής για τα Ολυμπιακά αθλήματα στην Ελλάδα.
Ως προς το τι αναμένω για το 2020, είναι πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα σε μία Ολυμπιακή χρονιά. Όλα οδηγούν στο Τόκιο. Αναμένω λοιπόν να δω και να καταγράψω και να αναδείξω τις προσπάθειες των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών ενόψει της μεγαλύτερης αθλητικής διοργάνωσης του πλανήτη. Ραντεβού λοιπόν στις κερκίδες των σταδίων, των κολυμβητηρίων και των προπονητηρίων, στις αθλητικές «επάλξεις».
