Οι πρώτες καμπάνες για τον πειραϊκό στίβο ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του `90, με τη φρενίτιδα ως προς το ποια έργα θα περιλαμβάνονταν στον φάκελο υποψηφιότητας της Αθήνας για τους Ολυμπιακούς του 2004. Το στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ταλαιπωρημένο από το χρόνο και την κακή συντήρηση ήταν από τα πλέον υποψήφια για ριζική αναβάθμιση, με το αρχικό σχέδιο να προβλέπει τη φιλοξενία του χόκεϊ επί χόρτου στο ιστορικό στάδιο.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Η τότε οικονομικά εύρωστη ΠΑΕ του Ολυμπιακού, η οποία ήταν μία από τους χρήστες του σταδίου, άδραξε την ευκαιρία και έκανε πρόταση για συγχρηματοδότηση του έργου, εκμεταλλευόμενη και την καλή εικόνα που θα έδινε προς τα έξω η εποικοδομητική συνεργασία ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Η πρόταση προέβλεπε τη φιλοξενία του Ολυμπιακού ποδοσφαιρικού τουρνουά στο νέο στάδιο και είχε ως αντάλλαγμα την εξασφάλιση της αποκλειστικής χρήσης του σταδίου από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού, για χρονικό ορίζοντα δεκαετιών. Μέσα στην προσφορά αυτή δεν προβλέπονταν στίβος στο στάδιο, ούτε καν ύπαρξη βοηθητικού σταδίου, ενώ η «φίλαθλη» διεύθυνση του Ολυμπιακού για να κατευνάσει τα αντιδραστικά πνεύματα του στίβου δήλωσε «έτοιμη να συζητήσει εναλλακτικές δυνατότητες και να συμβάλει στην αξιοποίησή τους».
Η τότε Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων (τώρα ΕΟΕ), ιδιοκτήτρια του χώρου, υπέκυψε στο βωμό της ελαχιστοποίησης του κόστους και της αναβάθμισης της περιουσίας της. Παραχώρησε το γήπεδο στη ΓΓΑ η οποία με τη σειρά της το παραχώρησε στον Ολυμπιακό. Στις ευνόητες αντιδράσεις από τον κόσμο του στίβου, κυρίως για τη μετατροπή του βοηθητικού γηπέδου σε πάρκινγκ, οι εκπρόσωποι της πολιτείας απάντησαν με υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις για αντισταθμιστικά οφέλη, εύρεση λύσης και κατασκευή γηπέδου στη γύρω περιοχή. Οι προτεινόμενες χωροθετήσεις του γηπέδου στίβου αφορούσαν πρωτίστως στο χώρο του ιπποδρόμου (το σημερινό ΚΠΙΣΝ) και εναλλακτικά τη διεύρυνση του μικρού προπονητηρίου στο Ρέντη.
Ο ΣΕΓΑΣ, με τον τότε πρόεδρο Βασίλη Σεβαστή, βρέθηκε σε μία εκβιαστική θέση, αποφασίζοντας τελικά να υιοθετήσει γραμμή εμπιστοσύνης προς τις υποσχέσεις της Πολιτείας και δίνοντας, με την θετική ψήφο του Σεβαστή στην ΕΟΕ, έγκριση στο έργο. Παρά τις έγγραφες δεσμεύσεις, το γήπεδο δεν πήρε ποτέ σάρκα και οστά και ο ΣΕΓΑΣ έμεινε να διαμαρτύρεται με επιστολές στου κουφού την πόρτα.
Η κυβέρνηση αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση του Πειραιά και των γύρω περιοχών δεν έδειξαν καμία αντίδραση μπροστά σε αυτό το έγκλημα. Ο τότε υφυπουργός αθλητισμού, Γιώργος Λιάνης, ανέφερε σε συνέντευξη τύπου το 2002 ότι «το γήπεδο δικαιωματικά (!) ανήκει στον Ολυμπιακό» και ότι «Το όποιο έλλειμμα δημιουργείται στο στίβο, το καλύπτει η Πολιτεία με τον Άγιο Κοσμά και την Παιανία. Αν χρειαστεί θα υπάρξει λύση και στον Πειραιά. Ο στίβος που θα φύγει από το Καραϊσκάκη, θα αναπληρωθεί».
Το σήμερα, 16 χρόνια μετά, γελάει χαιρέκακα σε αυτή την προοπτική, με την Παιανία εγκαταλελειμμένη, τον Άγιο Κοσμά να έχει παραχωρηθεί ήδη σε ιδιώτη και να μετρά αντίστροφα για την έξωση των αθλητών και τη λύση στον Πειραιά ή στον Ιππόδρομο όνειρο θερινής νυκτός.
Πολλοί από τους τότε αθλητές που ξεσπιτώθηκαν είναι σήμερα προπονητές σε σωματεία της περιοχής -όπως π.χ. ο Αίολος Κορυδαλλού, ο Άθλος Κερατσινίου Δραπετσώνας, ο Ερμής Νίκαιας- και ζουν καθημερινά τη σύγκριση του τότε και του τώρα. Ο Πειραιάς αλλά και όλο το λεκανοπέδιο έχασε τη «Μάνα του στίβου» και ο αθλητισμός, άρα και ο πολιτισμός, φτώχυνε στην περιοχή.
Για όλους αυτούς τους λόγους καθίσταται επιτακτική η επιτυχία των συζητήσεων για το Σχιστό και η μεταφορά από τα λόγια δύο δεκαετιών, στην πράξη.
