Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, η κλήρωση του ομίλου της Εθνικής μας μου άρεσε πολύ. Και μόνο το γεγονός ότι αποφύγαμε για τρίτη συναπτή φορά την Αργεντινή και τη Νιγηρία, μου αρκεί! Πραγματικά όταν είδα τους οκτώ ομίλους να διαμορφώνονται κατά τα 3/4, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «όχι πάλι». Πηγαίνουμε που πηγαίνουμε τόσο σπάνια σε Μουντιάλ, τουλάχιστον ας έχουμε μία ποικιλία στους αντιπάλους που αντιμετωπίζουμε. Ευτυχώς, το χέρι του Τζοφ Χαρστ στάθηκε ευγενικό μαζί μας.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
Τώρα θα σκεφτεί κάποιος «Μα τι λέει τώρα αυτός;». Όντως, οι τρεις αντίπαλοι που μας έλαχαν τούτη τη φορά κάθε άλλο παρά εύκολοι είναι. Η Κολομβία του Ραδαμέλ Φαλκάο είναι η ανερχόμενη δύναμη πίσω από τις δύο παραδοσιακές υπερδυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, η Ιαπωνία αποτελεί την κορυφαία και πιο συνεπή ασιατική ομάδα εδώ και χρόνια, ενώ η Ακτή Ελεφαντοστού του «φονικού» Ντιντιέ Ντρογκμπά και του καλύτερου Αφρικανού αθλητή της χρονιάς, Γιάγια Τουρέ, είναι με διαφορά η πιο ταλαντούχα ομάδα της «μαύρης ηπείρου». Κι όμως, αυτή ακριβώς είναι όλη η ουσία του να αγωνίζεσαι σε ένα Μουντιάλ. Να τα βάζεις με τους καλύτερους του κόσμου και να μετράς τις δυνάμεις σου εναντίον τους, χωρίς κόμπλεξ, φοβίες και μπακαλίστικες λογικές. Στο κάτω-κάτω αυτή δεν είναι η χαρά της συμμετοχής στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός που υπάρχει;
Για να πω μάλιστα και την… αμαρτία μου, ζήλεψα όσο τίποτα τους Κροάτες, αφού θα προτιμούσα χίλιες φορές να κληρωνόμασταν εμείς στον 1ο όμιλο, με την οικοδέσποινα Βραζιλία, το Καμερούν και το Μεξικό. Διαστροφή; Κάθε άλλο! Υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να αγωνίζεσαι στο εναρκτήριο παιχνίδι του Μουντιάλ κόντρα στη διοργανώτρια, μέσα στο κατάμεστο στάδιο του Σάο Πάολο, με τα βλέμματα ολόκληρου του πλανήτη επάνω σου; Αφήστε που, όπως όλοι θυμόμαστε από το έπος του EURO 2004, οι πρεμιέρες κόντρα στους οικοδεσπότες μας «πάνε», και όσο αν η «σελεσάο» δεν είναι Πορτογαλία, εν τούτοις κάτι μου λέει ότι ο ομοσπονδιακός των Βραζιλιάνων (και των Πορτογάλων το 2004), Λουίς Φελίπε Σκολάρι, δεν θα ήθελε με τίποτα να ξαναδεί τον Γιώργο Καραγκούνη και το «πειρατικό» μπροστά του στις 12 του Ιούνη…
Σε κάθε περίπτωση, είτε η Εθνική μας αποκλειστεί στη φάση των ομίλων, είτε καταφέρει να προκριθεί στον επόμενο γύρο, κάνοντας την υπέρβαση στην τρίτη και φαρμακερή (;) της συμμετοχή σε Παγκόσμιο Κύπελλο, το σημαντικότερο όλων είναι ότι θα βρίσκεται εκεί. Και αυτό που στη μετα-Ρεχάγκελ εποχή μας φαίνεται πια περίπου αυτονόητο, καλό θα είναι να θυμόμαστε ότι κάθε άλλο παρά τέτοιο ήταν στα «πέτρινα» χρόνια του πρόσφατου παρελθόντος, όταν και μία απλή ισοπαλία στην έδρα κάποιου ευρωπαϊκού «μεγαθήριου» αποτελούσε αιτία εορτασμού.
Άλλωστε το τι συνιστά τελικά εύκολη ή δύσκολη κλήρωση αποδεικνύεται πάντα μέσα στο χορτάρι και όχι στα χαρτιά. Το μέτρο σε κάθε κλήρωση δεν θα πρέπει να είναι ο αντίπαλος, αλλά εσύ ο ίδιος και το πώς θα εμφανιστείς τη δεδομένη στιγμή. Εδώ ολόκληρος Ζιντάν ευχόταν πριν την κλήρωση έναν δύσκολο όμιλο για την εθνική της χώρας του, έτσι ώστε οι παίκτες της «τρικολόρ» να μη χαλαρώσουν, αλλά να βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση. Ζιζού είναι αυτός, κάτι θα ξέρει περισσότερο. Και όπως πολύ συχνά έχει αποδείξει η δική μας εθνική ομάδα (αλλά και ο ελληνικός λαός γενικότερα), μάλλον λειτουργούμε καλύτερα στα δύσκολα…
