Κάποιοι τον θεωρούσαν γραφικό επειδή εμφανιζόταν σε κάθε τηλεοπτικό πλάνο που μεταδιδόταν από τα γήπεδα του λεκανοπεδίου. Όσοι, όμως, συζητούσαν έστω και μισή ώρα μαζί του μπορούσαν να αντιληφθούν την ποιότητά του και την αγνότητα της ψυχής του.
του Σταύρου Γεωργακόπουλου
[email protected]
Το μάτι δεν στο γέμιζε, αλλά γνώριζε τι ακριβώς συνέβαινε γύρω του. Τί παιζόταν στην κοινωνία. Και από κάποια στιγμή και έπειτα πήρε πρωτοβουλίες για τον σχολιασμό κάθε γεγονότος που απασχολούσε την κοινή γνώμη. Προσπάθησε να γίνει η φωνή του απλού κόσμου μέσω των πλακάτ διότι και ο ίδιος έβλεπε ότι τα ΜΜΕ αδιαφορούσαν για τον λαό και απέφευγαν να εκφράσουν τις απορίες του. Να τις θέσουν στους κάθε λογής σωτήρες αυτής της χώρας.
Μία απλή ανάγνωση των πλακάτ που κατά καιρούς κρέμασε ο Δημήτρης Γαλάνης στον λαιμό του μπορεί να μας οδηγήσει όλους στο ασφαλές συμπέρασμα πώς ο «Μητσάρας» διέθετε πλουραλισμό γνώσεων. Με την ίδια ευκολία μπορούσε να σχολιάσει μία κωλοτούμπα ενός πολιτικού και τη συμπεριφορά ενός παράγοντα. Ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ή καλύτερα του διπλανού τετραγώνου. Διότι κανείς δεν γνώριζε πού έμενε.
Από εκείνο το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου του 1981, ο «Μητσάρας» αποφάσισε να γίνει ο άνθρωπος των τηλεοπτικών πλάνων και η φωνή όλων μας. Μπορεί να ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά ο θόρυβος που προκάλεσε η είδηση για την απώλειά του, αναμφίβολα μαρτυρά και την αξία του. Τότε βγήκε για πρώτη φορά στις εφημερίδες της εποχής. Είχε χιονίσει στην Αθήνα και κυκλοφορούσε στη λεωφόρο Συγγρού όπου τον εντόπισαν.
Είχα την τιμή να συζητήσω μαζί του. Ήταν Δεκέμβριος του 1999 όταν συναντηθήκαμε στα γραφεία της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη» στο Σύνταγμα. Έπειτα από πολυήμερο ψηστήρι.
Το κείμενο που σήκωσε ο Θανάσης Νικολάου στο Facebook μού θύμισε πολλές από εκείνες τις στιγμές. Με έκανε να αισθανθώ τιμή για εκείνη τη συνέντευξη. Γι’ αυτό παραθέτω αυτούσιο το σχόλιο του Θανάση.
«Πριν από 14 χρόνια, είχαμε συζητήσει με τον Stavros Georgakopoulos να γίνει μια συνέντευξη με τον “Μητσάρα”. Ο Σταύρος, τελικά τον κατάφερε και ο “Μητσάρας”, έγινε Δημήτρης Γαλάνης και για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του πήγε σε γραφεία εφημερίδας. Σε εκείνη τη συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στη “Θεσσαλονίκη”, μάθαμε ότι ο “Μητσάρας” δεν ήταν ένας περίεργος τύπος που έκανε videobombing (ο πρώτος διδάξας πολύ πριν τα social media εμφανιστούν), αλλά μία έντονα πολιτικοποιημένη προσωπικότητα με άποψη. Δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν και δε ζήτησε ποτέ τίποτα. Μόνο από τον Σταύρο είχε ζητήσει να μην φωτογραφηθεί αν γίνεται δίπλα σε ένα κόκκινο κασκόλ που υπήρχε στο υπολογιστή γιατί νόμιζε ότι ήταν του Ολυμπιακού. “Είμαι οικουμενικός” είχε πει τότε στον Σταύρο που του εξήγησε ότι το κασκόλ τελικά ήταν της Μονακό και πείστηκε να φωτογραφηθεί σε πρώτο πλάνο. Αυτός ήταν ο “Μητσάρας”, όμως σε εκείνη τη συνέντευξη εμφανίστηκε ο Δημήτρης Γαλάνης, ο απόφοιτος της Σιβιτανίδειου Σχολής. “Δε γεννιόμαστε ίσοι”, είπε στον Σταύρο και ανέλυσε τον καπιταλισμό. Μετά από αυτό το διάλειμμα στη σιωπή, συνέχισε να εκφράζεται (συνήθως στην Ερμού και στις διαδηλώσεις) με αιχμηρά πλακάτ. Πάντα χαμογελαστός αλλά αμίλητος. Έτσι σιωπηλά όπως κυκλοφορούσε ανάμεσα μας, “έφυγε” χθες το βράδυ».
Μέσα από 197 λέξεις ενός ανθρώπου που τον έζησε μόνο απ’ όσα διάβαζε και άκουγε, ο καθένας μπορεί να καταλάβει την αγνότητα, την ευστροφία, την οξυδέρκεια, την καλοσύνη, ακόμα και τη μικρή δόση πονηριάς του «Μητσάρα». Ο οποίος έβαλε σε μπελάδες τα ΜΜΕ για πολλοστή φορά. Διότι όλα έσπευσαν να του πουν το στερνό αντίο και έπειτα το ένα μετά από το άλλο προσπαθούσε να μαζέψει το κουβάρι διότι εκφράζονταν αμφιβολίες για τον θάνατό του. Άλλη μία φορά μπέρδεψε τον κόσμο… Κυρίως εκείνους που αδυνατούσαν να αντιληφθούν την αξία του…
Τι να ευχηθώ, λοιπόν, σε αυτόν τον άνθρωπο; Θα τον βλέπω γύρω μου σε κάθε γήπεδο να μου φωνάζει: «Είδες Γεωργακόπουλε πόσο καλή συνέντευξη κάναμε; Τα έγραψες όπως τα είπα»… Μακάρι να προλάβαινα να έγραφα και όσα φρόντιζε να μας διαμηνύσει στην πορεία των χρόνων…
