Χρεωμένος και πάλι

Τα φέρνει έτσι η ζωή που πολλές φορές αναρωτιέσαι αν πρέπει να αλλάξεις επάγγελμα… Είναι οι στιγμές που βαραίνει την ψυχή ένα ασήκωτο φορτίο… Το βίωσα το 2001 όταν πέρασα μία μέρα από… πριονοκορδέλα τον Γιάννη Παθιακάκη. Με επιχειρήματα! Με στοιχεία! Χωρίς ίχνος εμπάθειας.

του Σταύρου Γεωργακόπουλου
[email protected]

Έλα, όμως, που το κείμενό μου δημοσιεύτηκε το πρωί και το μεσημέρι ο άνθρωπος άφησε την τελευταία πνοή του; Ούτε να του εξηγήσω δεν πρόλαβα… Κουβαλούσα επί μήνες το βάρος.. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Παναγιώτη Ποικιλίδη. Μίλησα μαζί του τελευταία φορά την περασμένη Παρασκευή (16/5), την παραμονή του αγώνα ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός. Γνώριζε, ασφαλώς ότι του είχα επιρρίψει ευθύνες για τα επεισόδια στο πρώτο ματς των δύο ομάδων, μία εβδομάδα νωρίτερα στο «Απόστολος Νικολαΐδης». Αλλά μού μίλησε χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Δίχως να μου κρατήσει μούτρα και χωρίς γκρίνιες. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των παικτών και των παραγόντων που σου πρήζουν το συκώτι αν διαφωνήσεις μαζί τους ή τους ασκήσεις κριτική.
Ο Παναγιώτης δεν είχε πρόβλημα. Πολύ απλά επειδή γνώριζε ποιος ήταν. Γι’ αυτό απάντησε στην κλήση μου και μού εξήγησε τα πάντα για τις προετοιμασίες του συλλαλητηρίου. Συνολικά μιλήσαμε τέσσερις φορές την περασμένη Παρασκευή. Κάποια στιγμή αποδοκίμασα μία φράση του, αλλά το προσπέρασε και συνέχισε να μου εξηγεί το πλάνο. Παρά τη λεβέντικη στάση του ο Παναγιώτη, ο διάολος είχε μπει μέσα μου και το απόγευμα της Δευτέρας τον έκραξα κατά τη διάρκεια μίας συζήτησης που είχα με φίλο, ο οποίος κινείται περιφερειακά του ΠΑΟΚ. Απέφυγα να αναφέρω το όνομά του, αλλά εγώ γνώριζα σε ποιον αναφερόμουν κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Όταν έμαθα για το έμφραγμα, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ζητούσα συγνώμη από τον Παναγιώτη όταν θα έβγαινε από το νοσοκομείο.
Τα έφερε έτσι η μοίρα που έμεινα χρεωμένος για άλλη μία φορά. Ξέρω, όμως, ότι αποκλείεται να μου το κρατήσει μανιάτικο… Απλά εγώ θα κουβαλάω το φορτίο…
Καλό Παράδεισο να ‘χεις Παναγιώτη!..