Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης του Λονδίνου αποτελεί την πρώτη μεγάλη διοργάνωση της χρονιάς. Όλοι οι προπονητές των αθλητών της Εθνικής ομάδας θα βρίσκονται εκεί για να στηρίξουν τις προσπάθειές τους.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Οι προπονητές είναι οι αφανείς ήρωες των αθλημάτων και ιδιαίτερα των ατομικών. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν το λόγο μόνο στις κακές στιγμές για να αναλάβουν αποκλειστικά την ευθύνη και στις καλές κάνουν δύο βήματα πίσω για να πιστωθούν όλη την επιτυχία οι αθλητές τους. Όσοι έχουν περάσει από διάφορα αθλήματα λένε πως αυτό που τους δυσκόλεψε περισσότερο ήταν η κολύμβηση. Όχι μόνο για τη σωματική καταπόνηση αλλά για την πνευματική, για εκείνο το «πρέπει» που σε αναγκάζει κάθε ημέρα, χειμώνα-καλοκαίρι, με (πολλή) κρύο ή ζέστη, από νωρίς το πρωί να έχεις το κεφάλι σου κάτω από το νερό και να βλέπεις απλά τον πυθμένα της πισίνας. Και όλα αυτά για να γίνεις κατά ένα εκατοστό γρηγορότερος.
Αν βάλουμε λίγο στην άκρη την οικογένεια που προσφέρει τη σημαντικότερη και μεγαλύτερη στήριξη στον κολυμβητή, αμέσως μετά στην ιεραρχία ακολουθεί ο προπονητής. Στα νιάτα του γεύτηκε αμέτρητες φορές το χλώριο και η μυρωδιά του εξακολουθεί να του φέρνει αναμνήσεις και συγκινήσεις. Μπορεί καμιά φορά να γίνεται εκνευριστικός όταν ξεκινάει τις συμβουλές του με τη φράση «εγώ στην ηλικία σου…», όμως ποιος δε θαυμάζει τις προπονητικές του ικανότητες, την υπομονή και την πίστη που δείχνει στον κολυμβητή του.
Οικογένεια και κολυμβητήριο είναι δύο έννοιες που ταυτίζονται. Ο προπονητής λείπει ατέλειωτες ώρες από το σπίτι του και λείπει στη γυναίκα και τα παιδιά του. Η σχέση του με τον αθλητή δεν είναι απλά τυπική και επαγγελματική. Σε ένα άθλημα το οποίο είναι και αυτό θύμα των δύσκολων οικονομικών συγκυριών ο προπονητής δεν προετοιμάζει τον αθλητή έχοντας στο μυαλό του τις οικονομικές απολαβές. Αλλά το κάνει για την τρέλα του, το πάθος, το μεράκι, την αγάπη του, για τον άρρηκτο δεσμό που έχει με τον αθλητή του, γιατί πιστεύει στις ικανότητές του και γιατί βλέπει σε εκείνον τον ίδιο του τον εαυτό όταν ήταν μικρότερος. Διαφορετικά ποιος θα ήταν ο λόγος που θα βάδιζε πάνω κάτω δίπλα στη διαδρομή της πισίνας με το χρονόμετρο στο χέρι φορώντας το αδιάβροχο τις βροχερές ημέρες του χειμώνα; Για ποιο λόγο να άφηνε την οικογένειά του τα σαββατοκύριακα ώστε να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα για αγώνες; Για ποιο λόγο να είναι μαζί με τον κολυμβητή στο εξωτερικό τουλάχιστον τρεις-τέσσερις φορές το χρόνο σε κάθε σημαντική ή λιγότερο σημαντική διοργάνωση; Όπως ακριβώς θα συμβεί και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Λονδίνου. Οι αθλητές δε θα πάνε μόνοι τους. Στο πρώτο μεγάλο ραντεβού της χρονιάς οι προπονητές τους θα βρίσκονται δίπλα τους. Όχι για να τους πουν να νικήσουν αλλά για να τους υπενθυμίσουν πόσο σημαντικό είναι να ευχαριστηθούν την κάθε κούρσα. Ότι κέρδισαν με την αξία τους μία πρόσκληση για τη μεγαλύτερη γιορτή της Ευρώπης με καλεσμένους μερικούς από τους καλύτερους αθλητές του κόσμου. Παναγιώτης Βελέντζας (Μελαδίνης, Χρήστου), Αλέξανδρος Νικολόπουλος (Βαζαίος, Σαμιλίδης), Τασος Καράμπελας (Δημητριάδης), Μάρκος Μανταλούφας (Ντουντουνάκη), Δημήτρης Αθυμαρίτης (Δημητρίου), Γιάννης Μηλιδάκης (Κουλούρης), Αλέκος Χατζηγιαννάκης (Κατραντζής), Άκης Οικονόμου (Γκολομέεβ, Κοντιζάς, Βουρνά, Δράκου) δε θα μπορούσαν να λείπουν από την διοργάνωση. Ακόμα και ο «μπαρουτοκαπνισμένος» Γιάννης Δρυμωνάκος είναι πολύ πιθανό να έχει τη στήριξη του Δημήτρη Δαμασιώτη. Κάποιοι προπονητές θα ταξιδέψουν με δικά τους έξοδα και κάποιοι θα είναι μέρος της αποστολής της ομοσπονδίας. Δεν υπάρχει όμως η παραμικρή αμφιβολία πως θα βρίσκονταν έτσι και αλλιώς στο Λονδίνο, ακόμα και αν έπρεπε να καλύψουν μόνοι τους τα έξοδα, όπως έχουν κάνει κατά καιρούς στο παρελθόν. Και όλα αυτά για να χειροκροτήσουν τους αθλητές τους. Για να τους γνέψουν από μακριά, για να τους δείξουν πως όλα πήγαν καλά.
