Το «για την Ελλάδα ρε γαμώτο», να έχει νόημα αγαπητή Βούλα

Οι εν ενεργεία Έλληνες αθλητές και αθλήτριες κερδίζουν ευρωπαϊκά μετάλλια αυτές τις μέρες και ΟΛΗ η Ελλάδα χαίρεται. Όλοι έχουν κάτι να πουν… Την ίδια στιγμή τεράστιοι αθλητές του παρελθόντος, αναγκάζονται να πουλήσουν τα μετάλλια τους για να βοηθήσουν εξίσου σπουδαίους συναθλητές τους, που παλεύουν μόνοι για να μείνουν στη ζωή.

του – Θανάση Νικολάου
[email protected]

Σύντομο μάθημα ιστορίας στους νεότερους. Ο Νίκος Αντωνιάδης είναι για το ελληνικό βόλεϊ ότι ο Νίκος Γκάλης για το ελληνικό μπάσκετ. Τρομερός παίκτης παγκοσμίου επιπέδου, ο πρώτος Έλληνας βολεϊμπολίστας που έπαιξε στο εξωτερικό. Οι βολεϊκοί τον γνωρίζουν όλοι πολύ καλά.
Το 1976 άφησε τον Ηρακλή και αγωνίστηκε στη γαλλική Ρασίγκ Παρί για τέσσερα χρόνια. Ήταν ο μόνος ξένος δίπλα σε πέντε Γάλλους διεθνείς. Με τον Αντωνιάδη η Ρασίγκ Παρί πήρε το πρωτάθλημα Γαλλίας δύο συνεχόμενες χρονιές χωρίς να χάσει σετ ενώ στην Ευρώπη υποχρέωσε σε ήττα μέσα στην έδρα της, την dream team της εποχής. Tην πολωνική Όλστιν, λίγο μετά το χρυσό μετάλλιο των Πολωνών στους Ολυμπιακούς του 1976. Οι Γάλλοι αποκαλούσαν τον Αντωνιάδη «Βασιλιά του πλονζόν» και «Ζορμπά του βόλεϊ» και φημίζονταν για το μεγαλύτερο επιτόπιο άλμα… παγκοσμίως. Στην Εθνική ομάδα είχε 350 συμμετοχές…
Ο Νίκος Αντωνιάδης νοσηλεύεται από την περασμένη εβδομάδα με βαρύτατο εγκεφαλικό στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός (Αθήνα) σε δύσκολη κατάσταση.
Ο γιος του, ζήτησε βοήθεια κοινοποιώντας έναν τραπεζικό λογαριασμό καθώς «θα χρειαστούν χρήματα για τις καθημερινές μετακινήσεις καθώς και μετέπειτα για το κέντρο αποκατάστασης του αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα κάλυψης του, αν όλα πάνε καλά διότι ακόμα δεν έχει διαφύγει τον κίνδυνο».
Ο λογιαριασμός είναι:
Εθνική Τραπεζα: GR0701106230000062360020051
Νίκος Αντωνιάδης

Η τελευταία ενημέρωση που υπάρχει για την υγεία του Ζορμπά του βόλεϊ, είναι πως η κατάσταση του είναι σταθερή αλλά κρίσιμη.

Ο Παπαδημητρίου πουλάει το μετάλλιο του

Συνεχίζουμε τα μαθήματα ιστορίας ελληνικού αθλητισμού. Πολύ πριν εμφανιστούν οι Στεφανίδη, Τεντόγλου, Ντρισμπιώτη, Τζένγκο και ΣΙΑ, στα πέτρινα χρόνια του στίβου στα 60s και τα 70s υπήρχαν τεράστιοι αθλητές όπως ο επικοντιστής Χρήστος Παπανικολάου, ο σπρίντερ Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, οι εμποδιστές Σταύρος Τζωρτζής, Γιώργος Παρρής, ο δρομέας Σπήλιος Ζαχαρόπουλος και ο υψίστας Βασίλης Παπαδημητρίου. Ο τελευταίος, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο 1973 στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου στο ύψος. Πολύ μεγάλος αθλητής. Αυτό το μετάλλιο βγάζει σήμερα σε δημοπρασία για να βοηθήσει τον αδελφικό του φίλο, Νίκο Αντωνιάδη γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει φιλοτιμηθεί κανείς να σταθεί δίπλα στον θρύλο του ελληνικού βόλεϊ.

Τους τελευταίους μήνες έχω μετρήσει αρκετές πολυέξοδες φιέστες χωρίς ουσία. Η περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας, από τις πιο πλούσιες, έχει αντιπεριφερειάρχη τη Βούλα Πατουλίδου. Άντε ο περιφερειάρχης είναι περισσότερο του πολιτισμού και τον ενδιαφέρει περισσότερο το Χόλιγουντ, η Βούλα όμως είναι ακόμα αθλήτρια (πρώτα θα φύγει η πνοή και μετά το χούι) και παιδί του Ηρακλή.
Γιατί πρέπει ο Παπαδημητρίου να πουλήσει το μετάλλιο που μόχθησε να κερδίσει και είναι όποια ανάμνηση έχει για να κληρονομήσει στους απόγονους του;
Είμαι σίγουρος πως η Βούλα θα δώσει λύση. Και επιτέλους κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθεί το υφυπουργείο αθλητισμού με όλους αυτούς που έχουν δώσει τα πάντα στον αθλητισμό και έχουν απομείνει μόνοι και ξεχασμένοι.
Κύριε Αυγενάκη…